terminów gramatycznych online
deklinacja prosta
- Koniugacja: ŁośFl/1923
- Zaimki: Łoś III/1927
Cytaty
Imiesłów czynny czasu teraźniejszego. § 75. Język prapolski miał imiesłów ten w dwojakiej formie: prostej i złożonej deklinacji. Deklinacja prosta (czyli imienna) była niegdyś kompletna, jaką znamy z języka starosłowiańskiego; polskie formy prócz normalnych swoich własnych cech fonetycznych miały jeszcze tę właściwość, że w N. sg. m. kończyły się zawsze na samogłoskę nosową, którą możemy dziś wymawiać jako ę lub jako ą (pewności w tym względzie nie mamy). Jeżeli wybierzemy ę, to forma ta imiesłowowa będzie miała brzmienie takie samo, jak 1. os. lp. czasu teraźniejszego.
Te z nich, które nie rozróżniają rodzaju, mają tylko formy przypadkowe liczby pojedynczej; te zaś, co rodzaje rozróżniają, dzielimy na odmieniające się według deklinacji prostej, np. prasł. *tъ, *togo, *tomu i t. d. oraz na odmieniające się według deklinacji złożonej, np. prasł. *koterъ-jь, *kotera-jego,*koteru-jemu i t. d.