terminów gramatycznych online
punkt miąższy
Język: polski
- Ortografia: Jan/1594
- Słownik, tom I. część I. (A-F): L/1807–1814
Cytaty
A jesliż nie nájduiemy, cóż téż po punktćie miąszym? Gdźie sie bowiém literá która czym znáczy, znáczy sie ad differentiam drugiéj jéj podobnéj. Téj iż nié mász, tedy i miąszègo punktu nie trzebá kłáźdź nád, z.
Dla skromności jednàk, miàsto litery, z, którè do,c, przydàjemy, rychléjbym rzékł, żeby nád, c, położyć punkt miąszy tym sposobem, ċ, ábo więc ták, c̃.
Tákże i w inszéj literze, ź, z cienką krèską, jáko, odźienié, á odźiębił sobie, etć. [...] Ná rózność tedy syllab, trzebá áby było dzytá Polskié trojákié: jedno prostè bez krèski, dla słowá, wiédz, i temu podobnych: drugié dla słowá, wiedź, z: krèską: trzećié dla słowá, dżdży, z miąszym punktem.
C, c, głoska trzecia abecadła różnych języków. Kras. Zb. 1, 176. Jan Kochanowski liczy troje c 1., łacińskie n. p. nic, [...]. 2., ć z kreską, n. p. nić, [...]. 3 ., z przydanym z: cz n. p. czeladź, [...]. Łukasz Górnicki miasto kreski nad ć, chce daszku, n. p. niĉ, a miasto cz, cc n. p. ccas. Januszowski miasto cz, albo cc, woli głosce c dadź punkt miąższy ċ, albo też pisać c’, albo na koniec, jak sam najczęściej pisuje ç; więc ċytać, c’ytać, çytać. Now. Char. Zwyczaj dzisiejszy stosuje się do rozkładu Kochanowskiego.