consonans sibilans

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Kn/1644 (I wyd. 1626)
• Mał/1863
• Mał/1879

S in Polonica Orthographia duplex, ut et C. Alterum sono cum Latinis communi ut Solus, Sam. alterum quod puncto acuto notatur peculiari Polonis acutùm sibilante, ut śito/ Ktoś/ Tyś/ Wiéś.

Między niememi a płynnemi zajmują miejsce, pod tym względem pośrednie, spółgłoski syczące (sibilantes).

Głoski cz, dż, sz, ż - równie jak c, dz, s, z - jako brzmienia natury sykliwej, nazwaliśmy ryczałtem syczącymi (sibilantes), i to pierwszą czwórkę, zwyczajnie nazywaną podniebiennymi (ale nie wiem dlaczego - chyba przeto, że się podniebieniem nie wymawiają) nazwaliśmy grubymi syczącymi) w przeciwstawieniu do drugiej czwórki, t. j. c, dz, s, z, jako ostrych syczących.