terminów gramatycznych online
pospolicie powszechnie, zwyczajnie
Język: polski
Cytaty
[...] v [= u] gdy jedno, pospolicie samo przez się ma być wymawiano, jako gdy mowię, vbił mię, vlał, vranił, vjął. u wpośrzod słowa piszą albo na końcu gdy mowię nauką, kuna.
A ták i na ten czas przypisalichmy tu, krotką naukę czytaniá i pisaniá [...] żeby czytelnik wiedziáł, czego się pospoliciej dzierżáno i potem dzierżéć wolą mają.
Pospolicié mowią, Dawno mowią, Stára przypowieść. Proverbii loco dici solet. [...] | Vulgὸ dicitur. dici solet Ter. Plin.iun.
Kończące się na nia, ya, teraz pospolicie mają accusativum na ą, n. p. Lutnią, suknią, wonią; historyą, koronacyą.
Niewłaściwe przyimki mogące się kłasdź bez przypadków w rzędzie przysłówków lub jeżeli z przypadkiem, to pospolicie z II.
Zakończenie żeńskie mają pospolicie rzeczowniki oznaczające, podłość, poniżenie, i t.d. jako: zdrajca, winowajaca.
W przeciwieństwie niejako do tego mamy dzisiaj przed ł wyłącznie i y, zaś nie tylko w dzisiejszych narzeczach ale i w starszym języku bardzo pospolicie (chociaż nie powszechnie) e, to jest rozszerzenie artykulacji.