terminów gramatycznych online
pospolicie powszechnie, zwyczajnie
Język: polski
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- Nauka czytania i pisania: Sek/1549
- O Etymologii: Kon/1759
- O Ortografii: Kon/1759
- O nakłanianiu się słów: Dudz/1776
- O rzeczowniku i przymiotniku: Bor/1830
- Ortografia: Murz/1551 (wyd. 1)
- Przyimek: Prz/1792
- Słownik: Mącz/1564 (war. B), Kn/1621
Cytaty
[...] v [= u] gdy jedno, pospolicie samo przez się ma być wymawiano, jako gdy mowię, vbił mię, vlał, vranił, vjął. u wpośrzod słowa piszą albo na końcu gdy mowię nauką, kuna.
A ták i na ten czas przypisalichmy tu, krotką naukę czytaniá i pisaniá [...] żeby czytelnik wiedziáł, czego się pospoliciej dzierżáno i potem dzierżéć wolą mają.
Vulgo dicitur, vel dici solet, Ták pospolicie mówią.
Pospolicié mowią, Dawno mowią, Stára przypowieść. Proverbii loco dici solet. [...] | Vulgὸ dicitur. dici solet Ter. Plin.iun.
W imionach do náuki lub kunsztu iákiego należących, które się nazywáią pospolicie Vocabula technica. vg. Philosophia. Architectura.
Genitivus singularis drugiey deklinacyi ma pospolicie tyle syllab, ile Nominativus.
Kończące się na nia, ya, teraz pospolicie mają accusativum na ą, n. p. Lutnią, suknią, wonią; historyą, koronacyą.
Niewłaściwe przyimki mogące się kłasdź bez przypadków w rzędzie przysłówków lub jeżeli z przypadkiem, to pospolicie z II.
Zakończenie żeńskie mają pospolicie rzeczowniki oznaczające, podłość, poniżenie, i t.d. jako: zdrajca, winowajaca.
W przeciwieństwie niejako do tego mamy dzisiaj przed ł wyłącznie i y, zaś nie tylko w dzisiejszych narzeczach ale i w starszym języku bardzo pospolicie (chociaż nie powszechnie) e, to jest rozszerzenie artykulacji.