terminów gramatycznych online
runiczne pismo pismo
Język: polski
Geneza: goc. rûna 'tajemnica'
- Poprzednicze rozprawy. Rzecz o archiwach: SkorM/1816
- Słownik, cz. II (P - Ż): SWil/1861
- Słownik, t. 5: Próba-R: SW/1900-1927
- Słownik, tom VI (P-Prę): Dor/1958–1969
- Wstęp do Głosowni. - Język słowiański i jego narzecza. - Abecadło wszechsłowiańskie. - Podział mowy odnośnie do Głosowni.: Malin/1869
Runy. Pismo germ., najstarsze w płn. Europie. Powstało ok. III w. n.e. u płn. plemion germ., prawdopodobnie oparte zostało na alfabecie grec. i łac. z dodaniem liter oryginalnych.
Cytaty
Gdy takowe zbiory rylcem na liściach palmowych, lub na tablicach drewnianych ryli, gdy sposób pisania runiczny, od niepamiętnych czasów w Europie używany, był wiadomy nad Elbą siedziby mającym Sławianom, gdy postaci pismienne Koptów Egipskich, i postaci pisma Rusko-cerkiewnego, uderzającą tożsamość wskazują, gdy samo nazwisko Runy mimo przywłaszczeń obcych, Sławiańszczyznę wskazuje [...].
Runiczny, a, e, p. do run należący, sposobem run pisany. Runiczne pismo; runami oznaczone.
Język ten starosłowiański, niegdyś organ południowych Słowián za św. Cyryla, który dlá niego urządził abecadło, tak zwaną Głagolicę, według porządku głosek alfabetu greckiego, s porzuceniem koleji runicznego pisma, był już w wieku 9tym po Chrystusie umarłym [...].
Runiczny, Runicki, X Runiany przym. od Runa: Pismo runiczne. Napis R[uniczny].
Pismo n lll, Ms. piśmie, daw. także pismie 1. «zespół znaków graficznych będących znakami dźwięków, sylab lub pojęć (rzeczy); ogół liter składających się na dany alfabet»: [...] ∆ Pismo runiczne «pismo starogermańskie, składające się ze znaków rytych na kamieniach, przedmiotach metalowych i kościanych»: Do najwcześniejszych zabytków piśmiennych zaliczano, a i dziś jeszcze zaliczają niektórzy zabytki pisma runicznego. ŁOŚ Zabyt. 8. [...] L.