Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

znaczyć (się) wyróżniać znakiem

Hasło w cytatach: się znaczyć, znaczona, znaczone, znaczony, znáczony, znaczyć, znáczyć, znaczyć sie
Język: polski
Dział: Pisownia (współcześnie)

Cytaty

Quot sunt Figurae? Duae. Simplex, ut Aptus, [sposobny, godny.] Composita, ut Ineptus, [niesposobny, niegodny.] Quod nomen est Figurae Simplicis? Quod cum nullo alio componitur [id est, quod unica dictione constat, ] Vel quod non potest dividi in partes significativas, [hoc est, gdy słowko jedno ná insze rozne nieco znáczące rozdzielić się niemoże. ] Ut, Ius, [práwo], Nobilis, [śláchcic], Item Patricius.

Drugi raz kiedy mowią żáden, to jest nikt, á to potrzebá jest znáczyć, albo thym sposobem jáko sie tu pisze, álbo jákimkolwiek inszym.

Pan Górnicki [...] chce bowiém áby to, ć, z cienką krèską, było ták znáczonè, ĉ.

Ale rychléjbym rzékł: ten vocativus, Pánie, domine, niech idzie prostym, e, bez krèski: nigdźiéj sie bowiém, e, nie sádzi. Drugié zásię nominativus pluralis, hę dominę: tè pánié, żeby znáczonè było z krèską od lewéj ręki do práwéj, ták, è. Tu sie bowiém, e, znácznie sádźi.

[...] á to znáczyć by sie mogło krèską od práwèj ręki do lewéj, ták, é. Bo po tè czásy oboje znáczyły sie krèską jednáką: A nie wádziłoby przedsię ad differentiam jednègo od drugiégo róznèmi krèskámi znáczyć, co łácno bydź może

[...] á to znáczyć by sie mogło krèską od práwèj ręki do lewéj, ták, é. Bo po tè czásy oboje znáczyły sie krèską jednáką: A nie wádziłoby przedsię ad differentiam jednègo od drugiégo róznèmi krèskámi znáczyć, co łácno bydź może

Tu naprzod należy namienić, że Francuzi zażywają kilkunastu krysek, z ktorych trzy zowią się akcenty. [...] Piątą kryską może nazwać dwa punkta nad wokalą ktore są znakiem, że owa niemi znaczona wokala, nie wchodzi z drugą w dyftąg, ale czyni osobną syllabę [...].

Powtornie znaczone akcentem obojętnym powinno się przedłużać w mowię.

Jeszcze je okrom tego dla wygody Cudzoziemcow języka się uczących pospolicie znaczą dwiema kropkami.

b, i p, i w, wtenczas się tylko znaczą, gdy się pieskliwie wymawiają, n. p. Drob; karp.

Język polski posiadał, po części posiada, cztery t. z. pochylone samogłoski, znaczone stale przez ó ą, w razie potrzeby przez á é.