terminów gramatycznych online
runa/runy
Język: polski
Geneza: goc. rûna 'tajemnica'
- Poprzednicze rozprawy. Rzecz o archiwach: SkorM/1816
- Słownik, cz. II (P - Ż): SWil/1861
- Słownik, t. 5: Próba-R: SW/1900-1927
- Słownik, tom VII (Pri-R): Dor/1958–1969
Runy. Pismo germ., najstarsze w płn. Europie. Powstało ok. III w. n.e. u płn. plemion germ., prawdopodobnie oparte zostało na alfabecie grec. i łac. z dodaniem liter oryginalnych.
Cytaty
Gdy takowe zbiory rylcem na liściach palmowych, lub na tablicach drewnianych ryli, gdy sposób pisania runiczny, od niepamiętnych czasów w Europie używany, był wiadomy nad Elbą siedziby mającym Sławianom, gdy postaci pismienne Koptów Egipskich, i postaci pisma Rusko-cerkiewnego, uderzającą tożsamość wskazują, gdy samo nazwisko Runy mimo przywłaszczeń obcych, Sławiańszczyznę wskazuje [...].
Runiczny, a, e, p. do run należący, sposobem run pisany. Runiczne pismo; runami oznaczone.
Runa, y, ż. 1) blm. mit. fińska bogini Rauni, uważana atoli tylko jako nauczycielka run, ukazuje się panią świętego klechdarstwa, odpowiednią normandzkiéj Sadze. 2) = lm. y, pieśń u północnych Finnów, nócona głosem dziwnie łagodnym. 3) = zwykle w lm. Runy, run; abecadło stare skandynawskie i słowiańskie, całkiem różne od innych; napisy takiemi literami dają się niekiedy widzieć na odgrzebywanych w ziemi zabytkach starożytnych.
Runografja, ji, blm. ż. opisanie run; dzieło o runach.
Runiczny, Runicki, X Runiany przym. od Runa: Pismo runiczne. Napis R[uniczny].
Runy blp, D. run [...] 1. hist. «pismo starogermańskie składające się ze znaków utworzonych z liter greckich, łacińskich i z liter oryginalnych, złożonych z kropek i kresek, zachowane przeważnie na kamieniach w Niemczech i w Skandynawii; zabytki tego pisma».