terminów gramatycznych online
spółgłoska przybierająca
Cytaty
Przy odmianach istotnika w stanowisku jego własném, wyraz zachowuje się w całości, aż do ostatniéj spółgłoski, którą nazwać wypada spółgłoską przybierającą dlatego, że za nią idzie nowa przybierana do niéj końcówka, skutkująca odmianę potrzebną — przy zachowaniu reszty wyrazu w stanie piérwotnym.
Wyjmują się: młynarz, gospodarz […], tudzież z obcych imion przerobione, np. komisarz, ślusarz, nareszcie te wszystkie, w których by przez zmiękczenie spółgłoski przybierającéj dwie przyciskowe po sobie następowały, np. lekarz, ruśnikarz […].
Każdy odmienny przypadek przybiera jakąś końcówkę, która przyrasta do rzeczownika zakończonego na spółgłoskę […]. Tę spółgłoskę, do któréj końcówka przyrasta, nazywamy przybierającą [...].
Spółgłoska przybierająca jest ważną częścią rzeczownika w odmienianiu, bo: 1. Od jéj dźwięku częstokroć jakość końcówki zależy […]. 2). Spółgłoska przybierająca ulega częstokroć miękczeniu […].
Powiązane terminy
- spółgłoska przybierająca cienka
- spółgłoska przybierająca gardłowa
- spółgłoska przybierająca gruba
- spółgłoska przybierająca grubo-miękka
- spółgłoska przybierająca miękka
- spółgłoska przybierająca mocna
- spółgłoska przybierająca odkryta
- spółgłoska przybierająca osłoniona
- spółgłoska przybierająca płynna
- spółgłoska przybierająca słaba
- spółgłoska przybierająca twarda