nakłanianie (się)

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Dudz/1776
• Prz/1816
• Kor/1961

O nakłanianiu się słòw Polskich.

O nakłanianiu się słòw Polskich. I. Substantiva kończące się na ca, ja, la, sza, w niektórych spadkach kończą się na i, lub y.

Ileż jeszcze nie postrzega się Soloyskich błędów w nakłanianiu i godzeniu niemal każdej części mowy, najforemni nakłoniebnej! Oto ten nakłania: o! Troja! o! nadzieja! zamiast: o! Trojo! o ! nadziejo!

Przeto wszelkie wyrazy, tak rzeczone kunszciarskie (termini technici) są u mnie szanowanemi i nietykabnemi, z jakiegokolwiek Języka przyswojone, gdy te obrazują rękowanie Kunsztow i Rzemiosł; [...] byle się z naszemi ojczystemi nie wadziły i były posłuszne formom nakłaniania słow , jako spolnyj dla wszystkich ustawie.

Trochę polskich terminów stosował jeszcze z zajmujących się językiem ojczystym W. Dudziński znający z nich takie, jak litera — litera [...], verbum compositum — składane, złożone; declinatio — deklinacyja (s. 30), nakłanianie się, numerus — liczba (s. 7), casus — spadek (s. 7), coniugatio — nachylanie się, modus infinitivus — sposób infinityw (s. 7); persona — osoba (s. 7), constructio — konstrukcyja.