terminów gramatycznych online
język rodowity
Język: polski
- Nauka I. O wyrazach, zgłoskach i głoskach: Sier/1838
- Oddział II. Budowa języka samskrytu: SkorM/1816
- Przedmowa: Klecz/1767
- Słownik, cz. II (P - Ż): SWil/1861
- Słownik, t. 5: Próba-R: SW/1900-1927
- Słownik, tom VII (Pri-R): Dor/1958–1969
- Wstęp (+ Tabella): SkorM/1816
- Zdanie jedenaste: Klecz/1767
Cytaty
Narody, lecz pierwej, o dobre ułożenie, i obfitość słow, w własnym starali się języku: zkąd wyniknęła sposobność, do szczerego wyrażenia głębokich myśli. A gdy potym, wspomniane Narody, bez nauk zostały, języka rodowitego ustała nauka.
Nawet postronnym Narodom, nie inaczej, tylko rodowitym językiem prawa pisano.
Uczeni bywają pospolicie biegłémi w obcych językach, z obcych języków obcy tok mowy a nawet obce wyrazy do rodowitego wprowadzają.
Wyraz ten z dwóch złożony źródłosłowów, to jest Sidha siedziba, zbiór i ruba wyrąb myśli, czyli wyobrażenie, mógłby się tłómaczyć na rodówity język siedziba wiadomości o języku.
Oprócz języka rodowitego czyli używanego w naszym kraju, są jeszcze i obce czyli cudzoziemskie, w których, na wyrażenie jednych i tych samych myśli, używają się odmienne wyrazy.
Rodowity, a, e, p. 1) rodem skąd będący, z pochodzenia. Rodowity Polak, Francuz. 2) = zacnie, wysoko urodzony. Jaksa i Swiętosław, oba możni i rodowici, wichrzyć nie przestali. 3) = krajowy, ojczysty, macierzyński. Swój tylko rodowity język umie [...].
Rodowity [...] Przen.: Język R. = ojczysty, macierzysty, własny, narodowy, krajowy, swojski: Swój tylko R. język umie. Karp.
Rodowity [...] 2. «właściwy danemu narodowi, charakterystyczny dla niego; ojczysty, rodzimy»: Niektóre zapomniały już rodowitego języka, w ogóle jednak z rozczuleniem słuchały swojskiej mowy. SIENK. Listy I, 205.