voculatio intonacja, akcent

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Kn/1621

Głosu nátężánié, w mowie podnoszenie, przedłużánié słow ábo sylab, Accentus us, Quint. quem Poloni in penultimis suarum vocum semper ponunt. Accentus inquit Diomedes est intensio vel inclinatio vocis sono regens verba. Capella animam, vocis appellat, & tenores, tonos, cacumina, fastigia dictionum. Sed duae posteriores appellationes scriptis accentibus duntaxat serviunt. Contentio vocis. Cicero. Voculatio Gell. Nigid. Tenor Quint. ἡ προσωδία [hē prosōdía]: ὁ τόνος [ho tónos].

Nátężánie, nátężenie, Contentio vocis Cic.| Intensio vel intentio vocis Quintil. ἡ τάσις [hē tásis], ἐπίτασις [epítasis], διάτασις [diátasis], τοναία [tonaίa], ἐντονία τῆς φωνῆς [entonía tês phōnês]: ὁ τόνος [ho tónos].

Nátężánie, podnoszenie z przedłużániem sylab w mowie, w słowiech. Tŏnus, tĕnor, tonor priscè, ὁ τόνος [ho tónos], accentus, προσῳδία [prosō_idía]. Quintil. Diomed. Notae vocis, accentiuncŭlae, mŏdĕrāmenta, vōcŭlātiōnes Gelli. Sŏnus vocis Cic. E tribus (vocis) sonis, inflexo, acuto, gravi, tanta & tam suavis varietas. Idem, Sonus pronuntiandi. quem alii accentum vocant quasi przyśpiewánie. Vocalior sonus Gelli. | παροξύνω τὸ ῥῆμα [paroxýnō tò rhêma], tonum in penultima colloco, quae pronuntiatio Polonorum est, qui solam penultimam in vocibus Polonicis attollunt, de peregrinis ego idem sentio, alij variant, προπαροξύνω τὁ ῥῆμα [proparoxýnō tò rhêma], tonum in tertia à fine syllaba pono.