terminów gramatycznych online
prejotacja
Geneza: łac. prae- 'przed, najpierw' + pol. jotacja (od nazwy litery j)
- Słowniczek: Gaert/1927
- Słownik, tom VI (P-Prę): Dor/1958–1969
- Zaimki: Łoś III/1927
Prejotacja. Proces fonologiczny prowadzący do pojawienia się w nagłosie wyrazu przed samogłoską fonemu [j].
Cytaty
Deklinacja I zaimkowa.
N. V. sg.
§ 355. Prasł. forma *azъ bez prejotacji zachowała się w stsł. azъ, w stsrb. az, z języków dzisiejszych tylko w błg. azъ; z prejotacją wyjątkowo w stsł. jazъ, ezъ w kodeksie Marjańskim Marc. 11, 29 [...] i raz jedyny w stp. jaz: ale jaz modlił jeśm się FI. 108, 3.
Prejotacja, p. zmiany głoskowe A.
Zmiany głoskowe (historyczne) [...]. A. Ilościowe (kwantytatywne) [...]; d) uwargowienie (labjalizacja, prelabjalizacja) głoski, np. ṷokno, prejotacja, np. jagata, przydech (aspiracja) np. harmata.
Prejotacja ż I blm jęz. «ukazywanie się joty w nagłosie przed samogłoską»: Prejotację samogłoski i — z jej jednoczesnym obniżeniem do poziomu e przed spółgłoską nosową n [...] mamy w formie „jendyków”. DOR. Kryt. 73.