Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

przydech

Język: polski
Dział: Fonetyka (współcześnie)
EJP 1991, 271 Definicja współczesna

Przydech to często spotykany rodzaj dodatkowej artykulacji krtaniowej lub tylnojęzykowej przed samogłoskowym nagłosem.

Cytaty

Spółgłoski, czyli konsony: b c d f g h k l ł m n p r s t w x z. Z nich jedne są wargowe, jak oto: b f m p w, drugié zę­bowe: c d t n : trzecié językowé: l ł r s z : czwarté gardłowe: g k x. Do gardłowych należy dwoisty przydech, jedén starszy h, drugi mocniejszy ch [...]

[…] Samogłoska i kończąca pierwiastek mocnieje na oi, ój, aj, albo aw, w których spółgłoski j, w, są przydechem łączącym dwie samogłoski […].

Można także przy stwardzeniu rz na r dorzucić przydech j do zrostka zakończonego na samogłoskę […], np. dojźreć, wejźreć […].

Rozziewem (hiatus) nazywámy przydech (spiritus lenis) znajdujący się w środku wyrazu pomiędzy dwiema samogłoskami, s których druga jest czystą, nie przegrodzonemi żádną spółgłoską […].

§. 58. Samogłoska położona na samym początku słowa przybiera w polskim języku w pewnych razach przydech, w innych znowu go nie przybiera. PRZYDECHEM (przygłosem, spiritus) nazywamy jednę z tych trzech spółgłosek: h, j, w - jeżeli takowa towarzyszy samogłosce położonej na początku wyrazu nie z innych przyczyn. jak tylko dla ułatwienia wymowy; np. w Hanna, jadło, wątroba - zamiast Anna, adło, ątroba.

Współgłoska ch przyjęto jako przydech dla zmiany przypadków mało ona znaczenia stanowi.

[Kucharski Andrzej]„Nie mówmy też, że h jest przydech słabszy, kiedy on jest jistotnie mocniejszym, u nas jedynym przydechem czyli spółgłoską płucową".

Przydech (silny, słaby) Spiritus (asper, lenis).

Spiritus Przydech (silny, słaby).

Przydech, p. zmiany głoskowe A.

Zmiany głoskowe (historyczne) [...]. A. Ilościowe (kwantytatywne) [...]; d) uwargowienie (labjalizacja, prelabjalizacja) głoski, np. ṷokno, prejotacja, np. jagata, przydech (aspiracja) np. harmata.