terminów gramatycznych online
hieroglif
Język: polski
Geneza: łac. hieroglyphicus < gr. hieroglyphikós 'hieroglificzny'
- Historyczny rozwój Grafiki polskiéj na podstawie alfabetu łacińskiego; wyszczególnienie i rozbiór abecadeł polskich; gramatyczne abecadło wszechsłowiańskie: Malin/1869
- Przypisy do Gramatyki polskiej: Szum/1809
- Wstęp: Szt/1854
Hieroglify. Najstarsze pismo egipskie. Do 2500 p n.e. miało ono charakter piktografii. Od poł. III tysiąclecia p.n.e. zaczęto używać w Egipcie coraz więcej znaków dla dźwięków pojedynczych i grup dźwięków, zachowując jednak sporo znaków ideograficznych (ideogramów), powstałych z piktografii.
Cytaty
Póki ludzie nie mieli powyższych głosek; używali na oznaczenie każdego wyobrażenia, osobnego znaku, tak jak Chinczykowie do tych czas czynią; na oznaczenia np. ręki rysowano znak do ręki podobny, znaki takowe nazywamy Hieroglifami.
Charaktery czyli znaki piśmienne, lub wykreślne postaci, czyli godła między pewnym ludem używane; te są także rozmaite, np. litery, hiéroglify, karby, węzełki i t.d. Litery czyli głoski są oprócz tego łacińskie, gotyckie, hebrajskie i t.d.
[…] Piérwszego dopełnili Kopci z hieroglifów, a raczéj ze starego pisma ludowego Egipcyjan, drugie uzupełnił św. Klemens bułgarski z Głagolicy, trzecie Ulfilas z run północnych […].