Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

singularis

Hasło w cytatach: sg, sg., sing.
Język: polski, łaciński
Dział: Części mowy, Teoria języka (współcześnie)

Cytaty

Natomiast na wsch. od podanej linji niema konsekwentnych cech czeskich prócz ściągania prasł. -iie w i w rzeczownikowym typie kåzańi kåzańim i przymiotnikowym głup'i (nom. sg. neut. i nom. pl. f.-n), głup'igo, głup'imu.

W częściach północnych (Husów) jest nawet gen. sg na 'e [...], w południowych (koło Rymanowa) [...], jak w dialektach nowszych.

Typ ten o niezmiennej spółgłosce obejmuje normalnie wszystkie czasowniki, ale bywają przypadki, w których naodwrót do 1. os. sing. przeszła spółgłoska dalszych osób [...].

[...] zresztą w obu klasach w niektórych przypadkach (instr. sing. i w niektórych liczby mnogiej) nastąpiło prasłowiańskie skrócenie [...].

Przedprzyciskową długą mogły mieć tylko w nom. gen. loc. sg. [...].

Liczba (numerus): a)pojedyncza (singularis), b)podwójna (dualis), c)mnoga (pluralis).

Singularis, p. liczba.