Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

supin

Język: polski
Dział: Morfologia (współcześnie)
  • O etymologii: Mal/1700
  • O syntaxie: Mal/1700
  • Traktat II. O częściach dyskursu: Dąb/1759
  • Zebranie krótkich nauk. Jako te części mowy zgadzać się powinny (O syntaxie): Dąb/1759

Cytaty

Sposób Nieográniczóny álbo Nieskóńczóny. L'Infinitif. Ma w Fráncuskim ták ják i w Polskim czásów dwá [...]. Czás teráźniéjszy w tym sposobie jest to, co w słowie nazywamy tęmą, jako tu mieć Avoir. Czás przeszły skłáda sie u Fráncuzów z tęmy i z supiná ták: Avoir eu.

Uczęstnictwo Ciérpiącé, któré sie téż názywa Supinęm, niby to wywrotkię, jákoby coś ná wznák wywrócónégo, jest prawdziwie ádiektiwęm; á przecię sie pospolicie nie odmięnia.

Tu najpierwej wiedzieć potrzeba, iż się Supin w tej Koniugacji staje z temy, odrzucając literę r, ále nad ostatnim e kładąc akcent ostry tak: é.

Czas przeszły. A ten się bierze i za doskonały, i za niedoskonały, posiłkuje się samą temą Avoir z Supinem słowa własnego [...].

Uczestnictwo cierpiące, któré sie też nazywa Supinem, niby wywrotkiem, jakoby coś ná wznak wywroconego, jest prawdziwie adjektywem; á przecię się pospolicie nie odmienia.