terminów gramatycznych online
forma deklinacyjna
Język: polski
- Dialekty języka polskiego: Nitsch/1923
- Głosownia: Kr/1897
- Nauka o odmianie wyrazów: Szob/1923
- Odmiennia (fleksja) uwagi ogólne: Łoś III/1927
- Przypisy do rozdziału VIII: Kop/1778
- Słownik, t. 1: A-G: SW/1900-1927
- Słownik, tom II (D-G): Dor/1958–1969
- Uwagi ogólne: ŁośFl/1923
Cytaty
W innych językách, np. w Łácińskim najwięcej różność Form Déklinacyjnych miarkujé się, po zákończeniu pierwszego Przypadku [...]
§ 42. Rzeczowniki ogół i szczegół zachowują swój akcent na pierwszej zgłosce we wszystkich swoich formach deklinacyjnych, nie przechodzących trzech zgłosek, np. ogółu, ogółem, wogóle.
Fleksja, i, lm. e gram. 1. właściwość pewnych języków odmieniani zakończeń ich wyrazów. 2. zasób form deklinacyjnych i koniugacyjnych. 3. część gramatyki o odmianach wyrazów obejmująca wykład deklinacji i koniugacji in. o d m i e n n i a. <Łć. flexio>
Odmiana wyrazów według przypadków nazywa się deklinacją, a formy przypadkowe - formami deklinacyjnymi.
Mianowicie odrębnie od przysłówków dłužy, lep'i formy deklinacyjne brzmią tei ̯ dobrei ̯ [...].
Niektóre formy deklinacyjne lub konjugacyjne nie mają wcale końcówki, brzmią więc tak samo, jak temat, a mimo to mają znaczenie przypadku lub osoby, gdyż brak końcówki dostatecznie wyraźnie odróżnia je od innych przypadków lub osób np. płot, zięć, pań i t. d.
§ 4. Zasób form deklinacyjnych i konjugacyjnych zmniejszył się w czasach historycznych, gdyż liczba podwójna wyszła z użycia na gruncie języka literackiego.
Deklinacyjny przym. od deklinacja [...] 2. w zn. 2: Paradygmat — zespół form deklinacyjnych lub koniugacyjnych, inaczej wzorzec deklinacyjny lub koniugacyjny. DOR.Gram. 1, 23.