terminów gramatycznych online
genetivus
Język: polski, łaciński
- Dodatek. Projekt ortografii polskiej w podręcznikach szkolnych: Uchw.AU/1891
- Nauka o formach (Flexya): Mał/1879
- Wstęp: KarłT/1885
Cytaty
I łacińskie wprawdzie nazwy przypadków nie ze wszystkiém wyrażają to co powinny wyrażać: są jednak w każdym razie lepsze, niż tamte [polskie] — a oprócz tego, jako wyrazy cudzoziemskie, nie zahaczają też tak żywo o poczucie mówiącego, jak wyrazy narodowe, których znaczenie stósowne lub też niezdarne wszyscy na wskroś czujemy. Używając np. łacińskiego wyrazu genitivus lub genetivus — nikt z nas pewnie o słowie gignere nie myśli. [...] Z tych to powodów używać będę w tej książce tylko łacińskich i liczebnych nomenklatur deklinacyjnych — a polskie, o ile mogły się na co przydać, przekazuję do Składni.
Niektórzy używają systemu mieszanego: jedne pojęcia nazywają terminami spolszczonymi, inne obcymi, używając ich in сrudo. Oto np. w ostatnich wydawnictwach krakowskich spotykamy się z taką nomenklaturą: „Niektóre masculina z nomin. na -a”. „W znaczeniu vocativu, accusativu”. „Nominativus w funkcyi innych przypadków”. „Formy genetivu”. ,,W genetivie”.
I nie j w gen. plur.: lekcyi, nie lekcyj, linii, nie linij, epopei, idei, prowincyi.