terminów gramatycznych online
eufonia
Język: polski
Geneza: łac. euphōnia < gr. euphōnía 'dobry głos; piękne brzmienie'
Eufonia polega na tendencji do eliminowania trudnych do wymówienia połączeń fonetycznych poprzez rozbijanie ich za pomocą różnego typu głosek wstawnych.
Cytaty
Że zaś dopiero on[e] wymieniamy, to się dzieje dla Euphoniej, pisząc Affectus, Assideo, Collega, Illustris, Sufficio.
Lecz te poszukiwanie zajmują tylko małą liczbę uczonych etymologów, którzy powinni być obeznani z zasadami umiejętności etymologicznéj, znać powinowactwa głosek, umiéć odróżnić jądro słowa od cząstek przyrosłych, i wiedziéć, jakich zmian w przekształceniu słowa mogła wymagać eufonia języka.
E; samogłoska do wymówienia najłatwiejsza, 364. Zamieszcza się dla eufonii, 141, 219, 348, 427.
Budowa, rozwój i udoskonalenie języka polskiego poléga na zasadach dźwięczności (eufonii, harmonii).
Do niewzorowości form słównych przyczyniać się może także niekiedy instynktowy popęd do eufoniji czyli miłodżwięku.
Przed przyrostkiem każda samogłoska jest dobrą, byleby tylko świeżo powstający wyraz był podobny do już dawniéj urobionych (analogia), a przytém też ani ucha ani języka nie targał (eufonia).