litera ø litera, znak

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Trz/1865
• Mał/1879
• Kr/1897
• Łoś III/1927

W staropolskiém widać niekiedy w tym imiesłowie, ale tylko w przyp. I. l. poj. rodz. męs. i nijak. zamiast naszego ąc tylko ø t. j. piérwotnie nosowe a = an, później nosowe o = ą, a wreszcie nosowe e = ę n. p. czekaj- ø (expectans), wstan-ø (exsurgens), nadid-ø (adveniens), zgromadzaj-ø (congregans) i t. d.; ale przyp. II. czękaj-øc-a, przyp. III. czekaj-øc-u i t. d. od źródł. czekaj-øc.

Samogłoski nosowe wszelkiego rodzaju widzimy pisane zawsze przez jednę i tę samą literę: w XIV wieku i jeszcze także po części w pierwszéj połowie XV, np. w Biblii król. Zofii, najzwykléj literą tą było ø (o przekreślone linijką).

Sposoby oznaczania w piśmie samogłosek nosowych były dawniej rozmaite i niejednostajne. W najstarszych rękopisach polskich w wieku XIV wyrażano je bądź znakiem ǫ, bądź ø.

§ 395. Prasł. i stsł. ją, p. ją po przyimku nię, przynajmniej tę różnicę w brzmieniu samogłoski nosowej stwierdzają teksty późniejsze i w ogólności te, w których pisownia odróżnia ą od ę; zaznacza się to wyraźnie w Puł.: miłował ją 118, 140, mimo ją 79, 13 zawsze przez ø pisane [...].