terminów gramatycznych online
spójnik
Język: polski
- Nauka o wyrazie: Kl/1939
- Słownik, część III. czyli volumen V. (R-T): L/1807–1814
- Słownik, t. 1: A-G: SW/1900-1927
- Słownik, t. 2: H-M: SW/1900-1927
- Słownik, t. 6: S-Ś: SW/1900-1927
- Słownik, t. 8: Z-Ż: SW/1900-1927
- Słownik, tom I. część I. (A-F): L/1807–1814
- Słownik, tom I. część II. (G-L): L/1807–1814
Spójnik. Wyraz pomocniczy pełniący prymarnie funkcję wskaźnika syntaktycznego. Wiąże składniki zdaniowe w zespoły zwane zdaniami złożonymi bądź składniki wyrazowe wewnątrz zdań pojedynczych.
Cytaty
A, a, we wszystkich prawie djalektach Słowiańskich używane, jako wykrzyknik interjectio, spójnik conjunctio.
KONJUNKCYA, -yi, ż. [...], coniunctio grammatica spojnik. Kpcz. Gr. 1, p. 65.
SPOJNIK -a, m., Grammat. Coniunctio, das Bindwort, pomaga innym wyrazom, aby jednę i zwięzłą czyniły mowę. Kpcz. Gr. 1, p. 65.
Bezspójnikowy gram. bez użycia spójnika: Bezspójnikowe połączenie zdań.
Spójnik, a, lm. i [...] 2. gram. część mowy nieodmienna, służąca spajaniu zdań i wyrazów, do wyrażania ich stosunku między sobą: S., conjunctio, pomaga innym wyrazom, aby jednę i zwięzłą czyniły mowę. Kopcz.
X Konjunkcja, i, lm. e [...] 5. gram. spójnik. Kopcz.
† Złączka, i, lm. i gram. 1. łącznik w zdaniu (copulą). Sł. wil. 2. spójnik (conjunctio). Troc.
Spójnikiem nazywa się wyraz nieodmienny, który wiąże dwa wyrazy lub dwa zdania.