terminów gramatycznych online
imię osoby
Język: polski
- Część I (wstępna): Jes/1886
- Część II. O Imieniu: Mucz/1825
- Dodatek. Projekt ortografii polskiej w podręcznikach szkolnych: Uchw.AU/1891
- Nauka o słowach i ich odmianach: Łaz/1861
- O swobodnem tworzeniu się zdań w mowie polskiej: Oż/1883
Cytaty
[…] 1. Imiona żywotne téj formy mają dwojakie zakończenie, tj. męskie i żeńskie, jak to niżéj zobaczymy. Uważać jednak należy, że imiona osób wtedy tylko kładą się z zakończeniem żeńskiém, kiedy osoby uważają się jako rzeczy, a zatém w znaczeniu poniżającém litość, pogardę itp. wyrażającém, co z ciągu mowy najlepiéj poznać można; gdyż nie zawsze należy uważać zakończenie żeńskie jako cechę poniżenia lub pogardy [...].
[…] Tak imiona osób, jako też imiona rzeczy przyjmowały w staréj polsżczyźnie w 4ym p. po twardéj przybierającéj końcówkę y, (po g, k, jak zawsze i), po miękkiej e, np. syny […].
W zdaniach nad łacińkie, takoż niepotrzeba więcej określeń jako to: substantivum (domyślaj się nomen) jimie osoby lub rzecz., adjectivum przymiotnik; praedicatum omównik; adpositio (po gr. epitet) dopełniacz czyli załącznik
Zaimek zowie się osobistym, jeżeli zastępuje imię osoby .
Przy nazwiskach osób lub miejscowości, nie dających się deklinować, byłoby wskazanem dodawać imię osoby lub appelativum, albo końcówkę oddzielać apostrofem. N. p .: do Jana Jakóba Rousseau, do miasta Bordeaux, (poecie) Shakespeare’owi.