terminów gramatycznych online
kakofonia
Język: polski
Cytaty
Po trzecie tłómaczą ci gramatykarze znamię a jako spójkę i tam, gdzie go eufonija nie tylko nie wymaga, ale mu się nawet sprzeciwia n. p. zielenie-ję, według ich zdania zam. zielenie-j-a-m; tu a jako spójka między źródłosłowem zielenie- a końcówką osobową -m nie tylko jest oczywiście niepotrzebne, ale sprawia nawet kakofoniję, powstaje bowiem tym sposobem zielenie-a-m czyli zielenie-ę.
Sam język sprawił niepotrzebnie kakofoniję, a potém widział się zmuszonym uchylić ją.
W memoryale p. Kryńskiego czytamy: [...] "Żeby jednak wstawiać je umyślnie tam, gdzie ono etymologicznie nigdy nie istniało i dotąd w mowie nie istnieje i stwarzać dobrowolnie zaporę przy wygłaszaniu prostych form imiesłowów: zjadszy, upadszy i t. p., pobudką do tego może być albo niezrozumienie rzeczy, albo usiłowanie wprowadzenia niemiłej kakofonii, czyli oszpecenie języka, wbrew żywej mowie ogółu, wbrew historyi języka, naprzekór jasnemu światłu, jakie czerpiemy z umiejętności językowej."
Kakofonja, i, blm. nieprzyjemny, niemiły dźwięk, brak harmonji, rozdźwięk, dyzharmonja, dysonans, nuta fałszywa, kocia muzyka, nieharmonijne zestawienie wyrazów a. brzmień: Wyborny przykład kakofonji: Tak licznych okoliczności nie obliczyć. <Gr. kakofonia>