Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

czas główny

Hasło w cytatach: czasy główne
Język: polski
Dział: Fleksja (współcześnie)

Cytaty

Ponieważ sąd, który w słowie wyrażamy, znaczy albo to, co teraz jest, albo to, co już było, albo to, co dopiéro będzie; zatém musi mieć słowo różne odmiany, przez które by te okoliczności wyrazić mogło. Takie słów odmiany zowiemy Czasowaniem, czyli odmianą przez czasy, których jest trzy przedniejszych, czyli głównych, piérwszy: teraźniéjszy, np. jestem, czytasz; drugi przeszły, np. byłem; czytałem; trzeci przyszły, np. będę, będę czytał.

Trzy są główne czasy; teraźniejszy, przeszły i przyszły i dwa podrzędne, przeszły nieokreślny i zaprzeszły.

Czasy i osoby główne czyli piérwotne zowią się te, które od innych nie pochodzą; owszem one same są źródłem, od którego się insze czasy i osoby pochodne formują, np. dawać, dawać będę; mogę, mogą, może, możesz, możemy, możecie i t. d.

[...] Jeżeli bowiem jimiesłowy będące z rodu swego przymiotnikami słównemi uznáwać się godzi za osobną część mowy, to czemuż i nie rzeczowniki słówne, jakiemi są bez wątpieniá tak zwane tryby bezokoliczne ? a przecież w greczyznie jak jimiesłowy, tak tryby bezokoliczne urábiają się od każdego temátu czasów głównych.

Czasów głównych jest trzy [...]. 2. Przeszły pokazuje czynność w ubiegłym już czasie wykonaną.

Czas, u, lm. y [...] 13. gram. rodzaj formy czasownikowej: C. teraźniejszy, zaprzeszły, przeszły, dokonany, niedokonany, pierwotny, pochodny, prosty, złożony, główny, historyczny. ♰ Nieniejszy C. = praesans. ♰ Będący C. = futurum. ♰ Minęły niezupełny C. = imperfectum. ♰ Minęły zupełny czas = perfectum. C. co ś. już dawno stał = plusquamperfectum. Henr.

W pierwotnej konjugacji praarjoeuropejskiej były dwa szeregi końcówek osobowych: jeden charakteryzował czasy główne, drugi czasy historyczne.