Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

etymologia

Hasło w cytatach: ety̆mologia, etўmologia
Język: łaciński
Geneza: gr. etumologíā
Dział: Morfologia (współcześnie)

Cytaty

In etymologia pronominis quaedam ad syntaxim pertinentia delibavimus accurate observanda.

Differentiam A et I coniunctionum copulativarum vide in Etymologia.

Quid est Etymologia? Quae discrimina casuum in declinationibus tradit. to jest, uczy jako káżde słowko mamy rozumieć, i jáko mamy ono deklinowáć i coniugowáć: Vt Dominus Pan à domino od tego páná. Amor, bywam albo jestem miłowan. et Amo, miłuję.

Circa quid versatur Etymologia? Circa partes orationis, hoc est, circa dictionum species.

Wykład słow, dobywánie początku ábo własności słow. Ety̆mologia. ἡ ἐτυμολογία [hē etymología]. Cic. Quint.| Ety̆mum τὸ ἔτυμον [tò étymon] Varr.| Nŏtātio. Interprĕtātio verbi, nominis. Vērĭlŏquium Cic. Quintil.| Significantia nominis, Fab. Victor.| Veriverbium, Plaut. Lambin.| Originatio, Quintil.

Etўmologia, Gr. Wykład. ἐτυμολογία [etymología] Apud Grammaticos pars artis dictionum singularum originem, discrimina, proprietates explicans. Varro disciplinam etymologicam, seu de origine verborum, appellat. Cic. Notationem & veriloquium, quo tamen verbo uti ipse reformidat. Quintil. Etymologiam & σύμβολον [sýmbolon] ex Aristotele, & Originationem vocat. Analogiam aliqui eandem esse dicunut. intellige latè sumptis vocibus. Nam, ut recte Verrepaeus, Etymologia propriè & stricte sumpta, initium vocis respicit, eius originem & derivationem examinans. Analogia verò spectat sinem vocis, unam ad alterius similitudinem inflectere docens. v. Analogia.

De usu temporum verborum satis superque dictum est in etymologia.

PARS II. ETYMOLOGIA.

Większy by był dowod z Imion własnych, i pospolitych, znajdujących się, u Starych Dziejo- i Lato-pisow, gdyby kto dla przysługi Ojczyzny, wydał, Wykład Słow (Etymologiam) z dobyciem i wyrażeniem początku onychże.

[…] Na zasadach bowiem głosowni opiérają się ostateczne prawidła piérwoskładni, czyli tak zwanéj przez Niemców Formenlehre, którá się rozpáda na trzy części, jako to: 1. na naukę skłánianiá (declinatio); 2. spájaniá (conjugatio); 3. słowotwórstwa (etymologia), które to części już licznemi węzłami łączą, się z duchowym organizmem języka.