terminów gramatycznych online
nominatyw
Język: polski
- II. Początki polskiej terminologii gramatycznej. Od Odrodzenia do czasów saskich: Kor/1961
- O syntaxie: Mal/1700
- Szczególniejsze prawidła wymawiania: SkorM/1828
- Zebranie krótkich nauk. Jako te części mowy zgadzać się powinny (O syntaxie): Dąb/1759
Cytaty
W ukłádániu terminów zá terminámi, nie máją Fráncuzi tákiéj wolności jáko Polacy. My bowięm możęmy piérwéj położyć słowo, niż jego nominatif [...]. może bydź wprzód rządzóna część niż rządząca [...]; u nich zaś kóniecznie trzebá opák [...]. náp. nie ujdzie ták ułożyć: piékny to jest koń, kupię go ja [...]. ále trzebá ułożyć ták: Tęn koń jest piékny, ja go kupię.
Negácja ne, ma miejscé záraz po nominátiwie, a druga áż po słowie.
Przypomnieć trzebá, że Fráncuzi słowá nie kłádą bez oczywistego Nominátywá, chybá że sie blisko siebie kielká słów do jednégo Nominátywá náleżących kłádzie, to położywszy Nominátif przed piérwszym słowęm wolno go nie powtarzáć náp: je pense, travaille [...].
Przypomnieć trzebá, że Francuzi słowá nie kłádą bez oczywistego Nominátywá, chybá że się blisko siebie kilka słow do jednego Nominátywa náleżących kładzie, to położywszy Nominatif przed piérwszym słowem, wolno go nie powtarżać, nap: je pense [...].
Na końcu wyrazu, postać ङ् ng', wyjąwszy wypadki gdzie jako euphoniczną zmianę głoski म् m' przedstawia, nader rzadko pokazuje się, a może jedynie tylko w małéj liczbie Nominatywów i Wokatywów [...].
Przeprowadzona jej krytyka w stosunku do Duchênebillota budzi ciekawość, jak wyglądała ona u samego Malickiego, bo każe się spodziewać u niego i pod tym względem szeregu zmian.
Terminologia. Litera vocalis — wokala [...].
Declinatio — deklinowanie [...], casus nominativus — mianujący, nominatyw (s. 174—175), genetivus — rodzący, genityw (s. 192), dativus — da(wa)jący, datyw (s. 99), accusativus — oskarżający, akuzatyw (s. 182), vocativus — wzywający, wokatyw (s. 206), instrumentalis — instrumentalny, localis — pozytyw, pokładający.