Słownik historyczny
terminów gramatycznych online

casus accusativus
Hierarchia Dzieła

Hasło w cytatach: A., acc., accusativus
Język: łaciński
Dział: Fleksja (współcześnie)
EJO 1999,15 Definicja współczesna

Przypadek syntetyczny o prymarnej funkcji syntaktycznej (gramatycznej). Rzeczownik w a. występuje w związku syntaktycznym z czasownikami przechodnimi, zajmując przy nich pozycję drugiego argumentu, w terminach tradycyjnych: pełniąc funkcję dopełnienia bliższego.

Cytaty

Park/1440 (ok.), s. 9 [68]

Sic de n˛ in fine diccionis posito, ut ʃgon˛ id est finis, koon˛ id est equs. Et in fine illius diccionis koon˛ necesse erat addere duplex y ad denotandum i, quo facto non erit differencia inter koonÿ, nominativum singularem, et koonÿ, accusativum pluralem.

[Tak samo jest z "n" znajdującym się na końcu wyrazu, np. "zgon" — "koń". Na końcu owego wyraz "koń" musiało się dodawać podwójne "y" (i dla oznaczenia miękkości "n", i dla oznaczenia "i" (końcówki)), a przy takiej pisowni nie może być różnicy między mianownikiem 1. pojedynczej "koonÿ" ("koń"), a dopełniaczem 1. mnogiej "koonÿ" ("koni") (Kucała 1985, s. 98).]
Duch/1699, s. 35

Sześć są kazusy álbo spadki, ktore są, Nominativus, Genitivus, Dativus, Accusativus, Vocativus, Ablativus.

Miánujący, Rodzący, Dawájący, Oskarżájący, Wzywájący, Oddalájący.

Nominatif, Génitif, Datif, Accusatif, Vocatif, Ablatif.

Duch/1699, s. 36

Máłą liczbę, i wielką, będę często znáczył [...] przez ábrewiacye sing. plur. [...]. Tákże spadkow tákowemi partikułámi, nom. miánujący; gen. rodzący; dat. dawájący; acc. oskarżájący; voc. wzywájący; abl. oddalájący. álbo też jedną tylko literą N. G. D. A. V. A.

Powiązane terminy