terminów gramatycznych online
wyraz polski
Język: polski
- Dialekty języka polskiego: Nitsch/1923
- Do łaskawego czytelnika: SkorM/1828
- Fonetyka opisowa: Benni/1923
- Głoski, znamiona, i wymawianie: Bor/1830
- Główne przepisy: Łoś/1918
- Historyczna fonetyka czyli głosownia: Rozw/1923
- O makaronizmach: Dudz/1776
- Opis fizyjologiczny i rodowód samogłosek: Malin/1869
- Pisownia: Kurh/1852
Cytaty
Są jednak niektòre okoliczności, w ktòrych możemy użyć tego sposobu, naśladując w tym Rzymian w swojej mowie Greczyzny używających. Takie są: gdy abo nie mamy wyrazòw Polskich, i choćbyśmy wyrazili, nie zrozumiano by nas: abo gdy o takich rzeczach mówić przychodzi, ktòrych ojczysty wyraz obraziłby uszy.
W czasie zabawy niech piszą wyrazy polskie głoskami Samskrytu z zachowaniem znamion, a spostrzegą, iż dawniejsze znamiona polskie od Kochanowskiego i Kopczyńskiego mniej więcéj traphnie zachowywane z przyrodzenia czyli narowu ogranów Sławiańskich pochodzą.
Głoski g, k zawsze mają po sobie i, w wyrazach polskich: drogi, giętki.
Nie kréskuje się także w wyrazach obcych, np. aktor, rektor, honor, i t p. oraz w polskich przed ż, gdy ta spółgłoska jest przyrostkiem, np, toż, jakoż, trudnoż, i t p.
[...] Jakkolwiek w polskim języku samogłoska y nie tylko jak w greczyznie jest córką samogłoski u, ale także powstaje ze samogłoski i pozbawionéj swojego j, i słusznie w wyrazach polskich i spolszczonych po spółgłoskach twardych zamiást czystego i piszem y, to jednakże sądzę, jiż przez nader usprawiedliwione uwzględnienie klasycznych języków, to jest greczyzny i łaciny, powinniśmy w greckołacińskich názwach naukowych i w jimionach własnych zachować etymologiczną pisownią tych języków [...].
b) jeżeli od grupy spółgłosek nie może się zaczynać wyraz polski, to z dwóch spółgłosek pierwszą zostawiamy przy zgłosce poprzedniej, a drugą przenosimy.
Mówimy przytem o wyrazie polskim, wymówionym osobno, gdy bowiem ściśle się łączy z następującym, mamy do czynienia już ze spojeniem międzywyrazowem, por. § 52.
Toteż język t. zw. Łemków ma aż poza Wisłok: konsekwentny akcent polski; nieraz polskie nosówki [...]; końcówka instr. sg. fem. -om [...]; polskie g [...]; pol. e z ъ [...], pol. 'u; [...] rzadziej trot: [...] driga (= pol. dial. droga); małopolską fonetykę międzywyrazową [...], sporo polskich wyrazów.
(w pochodnych) pyculs medinice suppis asilis, odpowiadające polskim zamek kmieć sitko tkarz czechło lub czecheł.