terminów gramatycznych online
consonans media
Język: łaciński
Cytaty
Spółgłoski dzielą się głównie na mocne (tenues) i słabe (mediae). [...] Przy pierwszych (jak s, t, f, p itd.), język, wargi i inne narzędzia odbywają swoję funkcyą w pewnym kierunku na zewnątrz; przy wymawianiu drugich (jak z, d, w, b itd.), przeciwnie narzędzia nasze czynią poruszenie więcéj skierowane ku wnętrzu kanału ust [...] i stopień ich wydatności zdaje się być w pierwszym razie mocniejszym, aniżeli w drugim. Dlatego też dano pierwszym nazwę spółgłosek mocnych, drugim słabych.
[…] Jednakże u Greków i Łacinników postać fenickiego rav, będąc użytą na oznaczenie samogłoski u, pozostała na swojim starym miejscu po i, dlátego téż i w greckim alfabecie po samogłosce iota (i) niema żádnéj spółgłoski słabéj, tak zwanej media.
Ponieważ wszystkie owe odśrodkowym ruchem wydane brzmienia zdają się być dobitniejsze, wyrazistsze, słowem niejako mocniejsze, aniżeli ich odwrotniki: przeto otrzymały one w gramatyce polskiej nazwę MOCNYCH spółgłosek, a te drugie SŁABYCH. (Łacińska i grecka gramatyka z innego punktu widzenia rzecz tę pojmując, ma na to odmienne nazwy: mocne głoski nazywa tenues, a słabe mediae).
Mało urozmaicony, dosyć bezbarwny wokalizm, polegający na wyraźnem, ale nieprecyzyjnem wymawianiu, zdecydowany system spółgłoskowy, w szczególności utrzymanie wyraźnych obocznych szeregów czystych mocnych tenues i dźwięcznych mediae, luźne przejście międzyzgłoskowe, łatwość grup spółgłoskowych, ale pewna niechęć do silnie wytrzymanych, długich spółgłosek — toby były może cechy ogólnosłowiańskie.