terminów gramatycznych online
uderzenie
Język: polski
Geneza: ros. ударе́ние (Łomonosow § 99)
- III. Krystalizowanie się polskiej terminologii gramatycznej w czasach Oświecenia: Kor/1961
- O nauce dobrego pisania i czytania: Lub/1778
- Prawidła samogłoskowe: Malin/1869
Cytaty
Ztąd wyłączyć potrzeba Е. w słowach (Verbum), gdzie uderżenie przenosi się z ostatnej sylaby na E. składające drugą sylabę ku końcowi: держу, trzymam, держишь trzymasz.
O. pod uderzeniem wymawia się czysto. Lecz gdy na nim nie ma uderzenia; wymawia się jak A. nieco z O. zmieszane: хорошо [...] харашо.
Teraz używają jednej tylko kreski nad Samobrzmiącemi, dla wytchnięcia różnego uderzenia, w rzeczeniach różnego znaczenia, a jednego wymawiania, i podkówki nad Й. dla objawienia krótkości.
[…] Rosyjanie nazywają przygłos udarenijem, t. j. uderzeniem […].
Dla rosyjskiego napisał go [podręcznik] M. Lubowicz [...].
Terminologia. Litera vocalis — litera samobrzmiąca, głośna (s. 14), diphthongus — dwugłośna, consonans liquida — zgodno-, spółbrzmiąca (s. 9) płynna, lenis — miękka, fortis — twarda, alternans — odmienna, syllaba — sylaba, accentus — uderzenie (s. 8-9), akcent (s. 14).