of Grammatical Terms online
imię nazwa, część mowy
Language: polski
Etymology: łac. nomen
- De Etymologia: Mora/1592
- O wywodni słow w polszczyźnie: Prz/1816
- Słownik: Mącz/1564 (war. B)
Nomen (imię). Tradycyjnie (od starożytności) leksem odmieniający się przez przypadki, tj. w językach takich jak łacina czy polski rzeczownik, przymiotnik, zaimek i liczebnik. Na zasadzie analogii pojęcie nomen w językach nie mających kategorii fleksyjnej przypadku lub wykorzystujących ją w inny sposób (dla innych klas wyrazów) odnosi się do leksemów pełniących podobne funkcje semantyczne i syntaktyczne.
Quotations
Denominativum apud Grammaticos quod a nomine deducitur, Co od tej części mowy imienia pochodzi.
Onoma, neut. Latine nomen, Imię.
Et casus accidens nominis apud Grammaticos, Stopień álbo szczebel, po których imioná stępują i odmieniają się. Uno Monoptoton, pen, prod. unius casus, Co tylko jedno kończenie ma, tylko ná jednym szczeblu zostáje.
Nomen, est Pars Orationis, quae rem significat, non agere aliquid aut pati. hoc est. Imię zámyka w sobie imioná wszystkich osob, i rzeczy, ták widomych jako i niewidomych: Vt Deus, Bog. Homo, Człowiek.
Nomen (Nennwort) Imię.