terminów gramatycznych online
spółgłoska pierwotna głoska
Język: polski
- Abecadło: Br/1848
- Część pierwsza. Rzecz o głoskach: Such/1849
- Fizyjologiczny opis spółgłosek: Malin/1869
- Głosownia: Mał/1863, Mał/1879, Lerc/1877
- Główne podstawy mowopisowni polskiej: Oż/1883
- IV. Rozwój polskiej terminologii gramatycznej po Kopczyńskim: Kor/1961
- Nauka o głoskach: Łaz/1861
- Nauka o słowach i ich odmianach: Łaz/1861
- Prawa głosowe spółgłosek: Malin/1869
- Wstęp obejmujący pogląd na Głosownią i pojęcie Pierwoskładni: Malin/1869
Cytaty
Spółgłoskami piérwotnemi są: b, c, d, f, g, h, j, k, ł, m, n, p, r, s, t, w, x, z.
Spółgłoski dzielą się także na pierwotne i pochodne; piérwsze twardémi, drugie miękkiémi inaczej nazywane. Pierwotnych jest 16, pochodnych 19.
Pierwotne spółgłoski są trojakie: 1. Podniebienne t, s, d, z, n, ł, r. 2. Gardłowe k, ch, g, h. 3. Wargowe p, f, b, w, m.
I. Co do dźwięku dzielą się spółgłoski na twarde i miękkie, a miękkie są znowu dwojakie: grube i cienkie. Grubomiękkie są dwojakie: łagodne i przyciskowe. Twarde spółgłoski są pierwotne, miękkie zaś pochodne. Pierwsze są właściwe wszystkim językom, drugich mało mają obce języki, więcéj ich mają języki słowiańskie.
[...] W pierwiastkach powinny by znajdować się tylko pierwotne czyli twarde spółgłoski i pierwotne samogłoski: a, i, u [...], ale że nasz język nie jest pierwotnym, i że wyłaniając się od swéj matki, wyrobił sobie przeważnie brzmienia miękkie, które stały się najgłówniejszą jego cechą; przeto bardzo często znajdują się w pierwotach naszych pochodne czyli miękkie spółgłoski i pochodne samogłoski, które za pierwiastki brać musimy, jeżeli nie chcemy daléj po nie sięgnąć, tj. do starosłowiańskiego i do pokrewnych mu języków sanskrytu, zendu, litewskiego, greckiego, łacińskiego i gockiego, a niekiedy i w tych już pochodne samogłoski się znajdują [...].
Mamy w języku naszym spółgłosek w ogóle 35; pomiędzy niemi następujące siedemnaście są pierwotnemi głoskami [...]. Pierwotnemi nazywamy wszystkie te spółgłoski, ponieważ inne, które niżéj poznamy, z nich dopiero się tworzą; daléj ponieważ to są najdawniejsze spółgłoski w ogóle.
§. 41. Rozpoznawszy w ten sposób główny podział spółgłosek naszych pierwotnych, przejdźmy teraz do pochodnych, t. j. takich, które z nich dopiero przez zmiękczenie powstały.
Wszystkie spółgłoski, które w polskim języku oznaczają te same brzmieniá, jakie mają w łacinie, z wyjątkiem spółgłoski f, x, są piérwotnemi (consonae primitivae), do których náleży także policzyć ł i h […].
[…] I tak spółgłoski piérwotne zléwając się w jedno brzmienie ze spółgłoską j samą […].
[…] Przeglądając odnośnie do tworzeniá się wyrazów pochodnych spółgłoski pogłosowe, spostrzegámy, że język nasz nie używá wszystkich spółgłosek piérwotnych, czyli twardych na posługę pogłosów.
Spółgłoski dzielą się na pierwotne i pochodne. Pierwotnych jest 17, a pochodnych 18. Spółgłoski pierwotne są: b, d, f, g, h, ch, j, k, ł, m, n, p, r, s, t, w, z. Spółgłoski te nazywają się pierwotnemi, albowiem od żadnych innych spółgłosek nie pochodzą, lecz owszem wszystkie inne z nich dopiero się tworzą.
Dzisiejsza lingwistyka zdaniem mojém błędnie rozrzuciła te cztery brzmienia c, dz, s, z na takie dwie nie mające bliższego pokrewieństwa ze sobą pary, że jednę z nich, t. j. s i z, poczytano, jak słusznie, za twarde i pierwotne spółgłoski, przeciwnie c i dz za przeróbki tylko fizyologicznie z k i g albo też z t i d dopiero wynikłe.
Pyt.: Do jakich liter u łacinników zalicza się dwójka, to jest z dwóch spółgłosek złożona ch? Odp.: Do naddechowych spółgłosek zalicza się dla zmienienia twardości pierwotnej spółgłoski h.
Szereg nowości z wyjątkiem terminologii składniowej przynosi gramatyka F. K. Malinowskiego.
Terminologia. Litera vocalis a, e, o — jasna, prosta, á, é, ó — ciemna, pochylona, litera consonans dentalis — zębowa, alveolaris — przyciskowa, palatalis — pieszczona, explosiva — chwilowa, continua — trwała, spirans — powiewna, liquida — płynna, consonans dura — pierwotna, mollis — pochodna, oralis — ustna, nasalis — nosowa, fortis — mocna, lenis — słaba, alternatio — wymiana, assimilatio — upodobnienie, assymilacyja.