terminów gramatycznych online
imię przyrzutne
Język: polski
Cytaty
Imię jest dwojákié, jedno istotné po Fr. Substantif: drugié przyrzutné po Fr: adjectif. [...] Przyrzutné jest, ktoré z siebie sámégo nie ma żadnej istoty, poki się do istotnego nie przypnie. náp. wieczny álbo dobry, niewięm kto, ále kiedy rzekę Bog wieczny, Páni dobra, dopiéro się exystencja imięnia przyrzutnégo wyda. Może się rozeznawáć przez to, że rázęm (jednák pod trojákim zákóńczęniem) ma trzy ártykuły, náp. tęn wieczny, tá wieczna, to wieczné.
Imię przyrzutné, dzieli sie ná stosującé sie, po Fr: Comparable, i na niestosującé się, po Fr. Incomparable. Stosujące sie jest, którégo znáczęnié może sie na inszy stopięń podwyższyć álbo zniżyć.
Imióná przyrzutné mają té wszytkié przymioty, co i istotné, á nád to máją dwá godné uwagi, to jest Mocją álbo formowánié niewieściégo od męskiégo, i przystosowánié.
Nomen, względem Qualitatis, jakości, jest, albo Substantivum, istotne; Ktore bez przydánia innego, pojąć możemy, i ktoremu, nie można przydáć tych słowek, hic haec, hoc, ten, tá, to, jáko Homo, Człowiek, Lapis, kámień, Domus, dom. Albo Adiectivum, [imię] przyrzutne, ktore bywa przyczucone do Substantivum, ktoremu można przydáć te Słowká, hic, haec, hoc, ten, tá, to. Jáko: pius, pobożny, Bonus, dobry, Facilis, łácny.
Partykuły de y des z Rodzącym i Oddalającym spadkiem jedno znaczą; jednak sławniejsi Grammatycy nie każą kłaść des przed Imionami przyrzutnemi, áni przed istotnemi, ále opak, nap: il y a des hommes sçavans.
Imiona są wielorakie. Nomen substantivum: Imie istotne, krocej: Istotnik, albo Rzeczownik. Nomen Adjectivum: Imie przyrzutne, przymiotne, krocej Przymiotnik. Nomen proprium: Imie własne czyli szczegulne. Nomen appellativum: Imie nazowne, mianowne, czyli pospolite. Nomen gentile, gentilitium: Imie Narodowe, Rodowe.
Przeprowadzona jej krytyka w stosunku do Duchênebillota budzi ciekawość, jak wyglądała ona u samego Malickiego, bo każe się spodziewać u niego i pod tym względem szeregu zmian.
Terminologia. Litera vocalis — wokala [...].
Nomen substantivum proprium — imię istotne, substantyw (s. 70), własne, appellativum — pospolite, adiectivum — przyrzutne, adiektyw (s. 74). numerale cardinale — liczba (s. 85) zawiesista, ordinale — porządkowa.
Więcej ich [terminów] można znaleźć u K. Cellariusa [...].
Nomen substantivum proprium — imię istotne, substantyw (s. 142) własne, appellativum — innym wielom spólne, adiectivum — adiektyw (s. 168), przyrzutne, numerale — liczby, liczba (s. 112), pronomen — pronomen (s. 146), verbum — werbum (s. 136), adverbium — adwerbium (s. 168), praepositio — przekładalne słówko, prepozycyja (s. 117), coniunctio — koniunkcyja (s. 138).