terminów gramatycznych online
koniugacja
Język: polski
Geneza: łac. coniugatio 'sprzęganie się'
- Fleksja: PolTerm/1921
- Rozdział VII. O słowie: Szt/1854
- Słownik, tom I. część I. (A-F): L/1807–1814
- Słownik, tom I. część II. (G-L): L/1807–1814
Koniugacja. Odmiana leksemów czasownikowych, w starożytnej tradycji europejskiej wyodrębniona jako odmiana nie przez przypadki.
koniugacyja
Cytaty
CZASOWAĆ, -ował, -uje, [...]. §. Gramm. czasować słowo, transit. koniugować, odmieniać słowo przez czasy i osoby [...], sposabiać słowo. Tr. [...]. Czasowanie, koniugacja, jest zbiór odmian, które w Słowie, in Verbo, zachodzą. Kpcz. Gr. 1. p. 127.
KONJUGACYA = czasowanie, [...].
Nie wszystkie słowa z jednego źródła pochodzące należą do jednéj koniugacji czyli wzoru czasowego; dlatego koniugacyje polskie dzielą się podług innych zasad, niż podług znaczenia słów i ich pochodzenia.
Podział słów na koniugacyje, czyli formy.
Koniugacyja czyli forma, jest to pewien wzór, według którego czasuje się znaczna liczba słów przyjmujących w pewnych trybach, czasach, osobach, liczbach, rodzajach i t. d. jednakowe zakończenie, np. błagać, dźwigać; błagam, dźwigam; błagasz, dźwigasz; błaga, dźwiga i t. d.
Konjugacja (odmiana słów osobowych).