terminów gramatycznych online
ipsylon
Geneza: od greckiego ὖψιλόν
Cytaty
A kiedy chcemy nápisáć łechcywy, już tu jest c práwe, á nie miękkie i nie trzebá kłáść Iota, ále Ypsylon.
KOCH. I Polacy używają jako i Łacinnicy, i miasto vokalisza, jako nigdy: i miasto consonantem jáko Jan: do diftongu mym zdanim snadniejszé ypsylon, jako, móy, day, albo daj, mój.
To ypsylon, jáko pochodźi od, υ, Greckiégo, tákby tèż kłáść sie nie miáło równo z literą, i: Jedno że to już weszło w zwyczaj: tedy iuż tępym i, bydź muśi.
KOCH. Y, nie jest dwoje, i, jako w szkołach źle [zle] zwać uczą, ale ypsylon greckie. o jego naturze na końcu powiem.
Ták nápisáne y, zwáć trzebá ipsylon. To u Frá[n]cuzow brzmi ták, ják u Polakow jottá.
[Kształt] Ѵ ѵ v у [Nazwisko] Iżyca albo ypsylon [Waga] y.
Według Kopczyńskiego, między i krótkiém a y ypsylon, ta zachodzi różnica, że na pierwsze gardło ściskamy, na drugie więcéj je otwiéramy.
Przodkowie nasi, przyjmując alfabet łaciński, zastali w nim y ypsylon, które, jak wiadomo, z greckiego alfabetu przeszło do rzymskiego.
Przeto y nie nazywa się u nas z grecka ipsylonem, ale właściwym sobie pojedynczym brzmieniem, jakie słychać w słowach: ty, syn itp.