terminów gramatycznych online
głoskownia fonetyka
Język: polski
- Historyczny rozwój Grafiki polskiéj na podstawie alfabetu łacińskiego; wyszczególnienie i rozbiór abecadeł polskich; gramatyczne abecadło wszechsłowiańskie: Malin/1869
- O pierwiastkach: Trz/1865
- Słownik, tom II (D-G): Dor/1958–1969
- Źródłosłowy rzeczowne i przymiotne: Trz/1865
Cytaty
Dla określenia zaś téj ogólności, t. j. dla wyrażenia osób, rzeczy, staną, własności. czynności i t. p., które w jakikolwiek sposób dzierżą to, co piérwiastek wyraża, poczyniono do piérwiastków rozmaite dodatki, przy czém zwykle samogłoska piérwiastkowa téj zmianie uległa, którą w głoskowni postąpieniem czyli stężeniem nazywamy.
Przyrostek -ti, właściwie -ti, w postaci staropolskiéj ci — tsi (według zasad głoskowni polskiéj pośredniczy s między t a i), w dzisiejszej ć — tsj tworzy rzeczowniki słowne, zwykle wyrazem bezokolicznym zwane.
Przyrostek -ar + -ja przechodzi według zasad głoskowni polskiéj na -arz, przyrostek -ra + -ja na rz.
[…] Nie mogę zakończyć tego rozbioru głoskowni Seklucyjana bez zwróceniá uwági czytelnika na jeden wáżny w historyji Grafiki naszéj szczegół […].
Głoskownia ż I przestarz. a) blm p. fonetyka w zn. 1: Naukę, traktującą o charakterze głosek i wzajemnym ich między sobą stosunku, nazywamy po polsku głosownią lub głoskownią, z grecka fonetyką lub fonologią. BEM Zarys 5. b) lm D. -i p. fonetyka w zn. 2: Na pozór najtrudniej wykazać regionalną głoskownię. Źródłem są tu z jednej strony autografy, z drugiej głównie nie poddające się ortografii rytm i rymy. NITSCH Wyb. I, 8.