terminów gramatycznych online
koniunktyw
Język: polski
- II. Początki polskiej terminologii gramatycznej. Od Odrodzenia do czasów saskich: Kor/1961
- O etymologii: Mal/1700
- Słownik, t. 2: H-M: SW/1900-1927
- Słownik, tom I. część II. (G-L): L/1807–1814
- Słownik, tom III (H-K): Dor/1958–1969
- Znamiona czasowe i trybowe: Trz/1865
Cytaty
Kóniunkcjé kóńczącé sie ná que [...] po Fráncusku nie mogą wyłożyć przes Indikátif, ále przes konjonktif. náp. [...] quoique j'aie.
KONJUNKTYW, w gramm. tryb łączący.
W łacińskiém zlał się optatywus z konjunktywem i dlatego trudno ich zwykle rozróżnić.
X Konjunktyw, u, lm. y gram. tryb łączący.
Koniunktyw m IV, D. -u, Ms. -ywie rzad. jęz. «w koniugacji: tryb łączący a. warunkowy». // L. <łc. (modus) coniunctivus>.
Przeprowadzona jej krytyka w stosunku do Duchênebillota budzi ciekawość, jak wyglądała ona u samego Malickiego, bo każe się spodziewać u niego i pod tym względem szeregu zmian.
Terminologia. Litera vocalis — wokala [...].
Coniugatio — koniugacyja [...], modus indicativus — sposób skazujący, indykatyw (s. 118), coniunctivus — przyłączający, konionktyw (s. 118), imperativus — rozkazujący, imperatyw (s. 47), infinitivus — nieskończony, nieograniczony, infinityw (s. 161).