terminów gramatycznych online
znak wykrzyknienia
Język: polski
- Cz. III. O akcentach: Kop/1817
- Część I (wstępna): Jes/1886
- Część II. O wykładaniu. & 1. O znamionach grammatycznych (słowniczek łacińsko-polski): Gott/1794
- Część II. O etymologii. O terminach grammatycznych (słowniczek łacińsko-polski): Gott/1766
- Część II. O wykładaniu. § I. O znakach grammatycznych (wykaz terminów, łac. - pol.): Gott/1774
- Dopełnienie. Wezwanie. Przypadek. Przyimek: Czep/1871–1872
- Głoski, znamiona, i wymawianie: Bor/1830
- Nauka XI. O znamionach czyli znakach pisarskich: Sier/1838
- O pisowni: Such/1849
- O pisowni polskiej: Kop/1780
- O wykrzykniku: Bor/1830
- O zdaniu pierwotném czyli gołém: Gr/1861
- Pisownia: Kurh/1852, Desz/1846, Łaz/1861
- Pisownia cz. Ortografia: Mał/1863
- Pisownia czyli ortografia: Lerc/1877
- Rozdział I. O wymawianiu łaciny na wzór polszczyzny: Kop/1778
- Składnia: Łaz/1861
- Słownik, cz. II (P - Ż): SWil/1861
- Słownik, t. 7: T-Y: SW/1900-1927
- Słownik, tom VI. i ostatni (U-Z): L/1807–1814
- Wyobrażenie, pojęcie, wyraz, znaki pisarskie, głoska, zgłoska, podziały wyrazów: Czep/1871–1872
- Zdanie sprawy Deputacyi: Rozp/1830
Cytaty
Signum exclamandi, znak podziwienia albo wykrzyknienia.
Signum exclamandi, znak podziwienia albo wykrzyknienia.
! znak wykrzyknienia, (Exclamatĭo).
Znak wykrzykniénia, po wyrazach wykrzykniénié znaczących.
Signum exclamandi, znak wykrzyknienia.
WYKRZYCZEĆ cz. dk. [...]. – Gramm. znak wykrzyknienia, signum exclamandi. Kpcz. Gr. 5, ob. wykrzyknik [...].
Znaki wykrzykniéniá, pytania, cudzysłowu, nawiasu, odséłacza, samem nazwiskiém jasno pokazują, gdzie się pisać powinny; nie potrzebują tedy dłuższégo wyłusczénia.
W piérwszém słowie okresu po kropce; również po znaku zapytania, i po znaku wykrzyknienia, jeżeli po nich nowy zaczyna się okres.
Znamiona przestankowe. Przecinek (,); znak przestanku małego i równo przeciętego głosu. Srednik (;); znaczy przestanek większy podniesionego i zawieszonego głosu. Dwukropek (:); znaczy przestanek jeszcze większy nieco spusczonego głosu. Kropka (.); znaczy przestanek największy gdy głos spusczony zupełnie ustaje. Znak wykrzyknienia (!); kładzie się po wyrazach mających się wymawiać wyższym i mocniejszym głosem. Znak pytania (?); pokazuje, iż głos podniesiony ma być niejako zakręcony. Znak zamilczenia (.....); kładzie się w miejscu wyrazów opusczonych. Ustęp; jest-to miesce próżne w pismie między końcem linii poprzedzającej, a początkiem następującej. Dyktując mówi się, Od ustępu. Oddzielnik (—);-znak pospolicie kładący się abo zamiast od Ustępu, między frazą zupełnie skończoną a nowozaczynającą się, lub też dla niepowtarzania wyrazu wyżej położonego. Paragraf (§); znak oddziału w pismie.
Wykrzyknik ô zwykł się częstokroć przez wyrzutnią opusczać, znak wykrzyknienia (!) zastępuje go: np. Ojcze! zamiast ô Ojcze!.
! Znak wykrzyknienia czyli podniesienia tonu.
Wykrzyknik wiadomo już co oznacza. Znak wykrzyknienia kłaść się powinien zaraz przy wykrzykniku, lub kiedy się on opuszcza przy rzeczowniku, przymiotniku lub przysłówku w 5. skłonniku położonych [...].
Znak wykrzyknienia (!). Znak wykrzyknienia, przy którym głos pewne wzruszenie umysłu oddaje.
Znak wykrzyknienia (знакъ восклицательный) używa się po wyrazach wymawianych z zadziwieniem lub inném jakiém uczuciem.
Wykrzyknięcie, v. Wykrzyknienie, a, lm. a, n. [...] gram. Znak wykrzyknienia; znamię pisarskie (!) kładnące się po jedném słowie lub całém zdaniu, dla ostrzeżenia, że należy je wymówić podniesionym głosem, jako objaw wzruszenia, ob. Wykrzyknik [...].
[...] Piąty przypadek równie jak pierwszy jest niezależny (casus rectus), używamy go tylko wtenczas, gdy na kogo wołamy, Inb do kogo przemawiamy. W pierwszym razie, tj. gdy na kogo wołamy, jest przydatnią 2éj osoby, ukrytéj w czasowniku, i oddziela się znakiem wykrzyknienia lub przecinkiem, np. Pawle ! daj mi wody [...].
[…] Duża litera początkowa pisze się: […] 3). Po znaku zapytania i wykrzyknienia piszemy dużą literę początkową, gdy odpowiedź lub inna myśl następuje […].
Znak wykrzyknienia (!). Przy znaku wykrzyknienia podnosi się głos i czyta się z takiém uczuciem, jakiém tchną słowa tym znakiem oznaczone.
Na końcu zdania kładziemy kropkę, jeżeli to jest zdanie opowiadające lub sąd o jakiéj rzeczy w sobie zawiera; znak pytania, jeżeli zdanie pytanie w sobie mieści; znak wykrzyknienia, jeżeli wyraża przemowę do kogo, życzenie, rozkaz lub wybuch uczucia [...].
§. 845. Znak wykrzyknienia, wyrażający namiętne podniesienie głosu, wołanie, podziw, żal, oburzenie itp. kładziemy po zdaniach, które z uczuciem żywszém wypowiedzieć się mają, jako też po partykułach wykrzyknikami nazywanych. Równie pisze się ten znak pisarski i po wszystkich przypadkach Vtych, jeżeli takowe nie są położone w ciągu całego zdania [w tym bowiem razie kładzie się po nich tylko przecinek].
np. Biada! niestety! o nieba! bracie! o matko!
[…] Przestanki w mowie oznaczają się w piśmie znakami pisarskiemi, z których używańsze są: przecinek (,), średnik (;), dwukropek (:), punkt (.), znak zapytania (?), znak wykrzyknienia (!).
Wyraz w zdaniu, który się nie ściąga ani do podmiotu, ani do orzeczenia, oznaczający istotę, do któréj mówiący zwraca się, którą wzywa, nazywa się wezwaniem. Dla oznaczenia wezwania używa się zwykle istotnik. Wezwanie na początku i na końcu zdania ma po sobie znak wykrzyknienia (!), a w środku zdania kładzie się między przecinkami.
WYKRZYKNIK. Znak wykrzyknienia wyraża namiętne podniesienie głosu, wołanie, podziw, żal lub oburzenie. Znak wykrzyknienia kładziemy: 1. Po zdaniach, które z żywszem uczuciem wypowiadamy, np. Jak nieszczęśliwe nastały teraz czasy! 2. Po wykrzyknikach, np. O! biada! niestety! 3. Po piątym przypadku, jeżeli ten nie stoi w ciągu całego zdania, np. o nieba ! o matko! synu! ojcze mój! dzieci!
Po wykrzyknikach, (już to zaraz po nich, już to na końcu zwrotu lub zdania całego) kładzie się znak wykrzyknienia, zowiący się także: wykrzyknikiem; np. Ach – Biada!.
Wykrzyknienie, a, blm. [...] Znak wykrzyknienia, signum exclamandi. Kopcz.