Cytaty 81 poz. • Strona 1 z 5  Jan Januszowski   

Pan Górnicki tego grubszègo ò, z znákiem nie używa, ále ná miejsce jego ma dwie literze spojonè ták uo: ná przykład, Buog wuodz mój. Co nie od rzeczy. Jedno iż w tym słowie Buog, i wuodz, te dwie literze spojonè uo, są ráczej diphtongiem.

Kárákter mówię Polski własny nie Niemiecki. Bo jesliż [ieʃliż] języki, Żydowski, Grécki, Łáciński, Włoski, Fráncuski, Niemiecki, etc. máją w swym pisániu káráktery swé własné rózné od drugich.

I ták ze dwudziestu cztèrzech liter stánęło obiecádło Grèckié, á potym wedle niego i Łácińskiè, choć jedną literą mniéj.

Ták iż téż on język Łáciński, zwyczájny i przyrodzony, będąc przez té przychodnié nákáżony, máło z siedliskiem sámym nie záginął.

Przeco niektórzy názwáli literas, à lituris, iż jednę nápisawszy záś ją zmázáć, odmięnić, álbo przełożyć może.

To najwiętszè ich stáránie było, áby język swój własny, álbo ráczéj słowá wszystkié jáko je właśnie wymawiáli, literámi álbo piórem tákże właśnie wyrażáli.

Ztądże potym poszło, że języki krześciáńskié [...] jeno je częścią zwyczaj źiemie, częścią grubszè álbo subtèlniejszé wyráżenia słów dźieli: ták téż zátym máją pewnè litery swoje, álbo znáki, którèmi wyrażáją onę własność przyrodzoną języká swojégo.

Álbo téż w wymawiániu słów, jednè ledwie ná tchu człowieczym, drugié ná sámym bądź cienkim i subtélnym, bądź miązszym i grubym głosie: trzecie ná własnym przebiérániu języká sámègo, álbo téż w otwierániu i w przywiérániu warg záwisły: dla których trudno wymyśláć było liter cáłych: tám zá długim namysłem, jednè áspirátiámi, drugié áccentámi i to róznèmi, trzecié punktámi, álbo kréskami, czwartè diphtongámi znáczyli.

Álbo téż w wymawiániu słów, jednè ledwie ná tchu człowieczym, drugié ná sámym bądź cienkim i subtélnym, bądź miązszym i grubym głosie: trzecie ná własnym przebiérániu języká sámègo, álbo téż w otwiérániu i w przywiérániu warg záwisły: dla których trudno wymyśláć było liter cáłych: tám zá długim namysłem, jednè áspirátiámi, drugié áccentámi i to róznèmi, trzecié punktámi, álbo kréskami, czwartè diphtongámi znáczyli: y nie literas, ále tonos, sive tenores vocum, dźwięki álbo głós słowá własnègo przezywáli.

Álbo téż w wymawiániu słów, jednè ledwie ná tchu człowieczym, drugié ná sámym bądź cienkim i subtélnym, bądź miązszym i grubym głosie: trzecie ná własnym przebiérániu języká sámègo, álbo téż w otwirániu i w przywiérániu warg záwisły: dla których trudno wymyśláć było liter cáłych: tám zá długim namysłem, jednè áspirátiámi, drugié áccentámi i to róznèmi, trzecié punktámi, álbo kréskami, czwartè diphtongámi znáczyli: i nie literas, ále tonos, sive tenores vocum, dźwięki álbo głos słowá własnègo przezywáli.

I jáko żadnègo języká w krześciáństwie nié mász, któryby w sobie nie miał dziwnych głosów i dźwięków od Łácińskich ábo Grèckich róznych, ábo z nimi równych.

I nie literas, ále tonos, sive tenores vocum, dźwięki álbo głos słowá własnègo przezywáli.

A im dálszy który język od Łácińskiégo jáko źrzódłá swégo, od którégo poszedł, tym i grubszy i rózniejszy od niego bydź muśi [...].

Ták á nie ináczéj inszè języki wszystkié, choć nie używáją inszych liter krom łácińskich, jeno już odrodzonè i nákáżonè będąc, i inszy dźwięk w sobie májąc, już téż inszè, álbo tym podobnè podpory mieć muszą.

Tymże sposobem ma dwoje, ii, jedno prosty wocalisz, drugiè poszło ná consonantem.