nomen proprium

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Park/1440 (ok.)
• Zab/1514–1515/1518
• DonGl/1542
• DonCul/1560
• Mącz/1564 (war. B)
• Stat/1568
• Mora/1592
• Don/1595
• Rot/1616
• Kn/1621
• Kn/1643 (I wyd. 1621)
• Kn/1644 (I wyd. 1626)
• Don/1649
• Men/1649
• Gut/1668
• Gut/1669
• Malcz/1687
• Woy/1690
• Raph/1698
• Cell/1725
• Kon/1759
• Gott/1766
• Gott/1774
• Kop/1778
• Lub/1778
• Mon/1780
• Kop/1783
• Gott/1787
• Gott/1794
• Don/1795
• Cas/1797
• L/1807–1814
• Szum/1809
• Gddk/1816
• Prz/1816
• Łaz/1861
• Mał/1863
• Mał/1879
• Gaert/1927

Sic ff nunc grosse, nunc molle profertur, ut ffaal et est proprium nomen, faal id est movit.

Siquidem dictionem Polonicam habentem c sequente a vel o vel u vocali contingat poni in sermone latino, ut saepenumero evenit in propriis nominibus, tunc necessarium erit interiicere z ut Pilcza, Czaslaw, Czȧstochowa etc.

Nomen appellativum, proprium – imię pospolite, własne.

Caillus etiam est nomen proprium viri Romani, qui Gallos expugnavit.

Dolon, proprium nomen viri Trojani.

A propriis nominibus non fiunt patronymica in hac lingua.

Imieniu wiele przypadáją? Sześć. Ktore? Jákość, Przyrownánie, Rodzaj, Liczbá, Wyobráżenie, Spadek. Jákość Imion w czym jest? Dwojáka jest. Jáko? Albo iż jednej rzeczy imię jest, i własne jest rzeczone, álbo wielu, i jest pospolite. Nomini quot accidunt? Sex. Quae? Qualitas, Comparatio, Genus, Numerus, Figura, Casus. Qualitas Nominum in quo est? Bipartita est. Aut enim unius rei nomen est, et proprium dicitur, aut multorum, et est appellativum.

Kiedy przemienia w jáko pan pánie. Kiedy zásię w jeśli są własne imioná, odjąwszy będzie wzywájący w jáko to imię.

Quando us mutatur in e, ut dominus domine. Quando vero in ius, si sint propria nomina, abiecta us, fit vocativus in i, ut Vergilius Vergili.

Die Polen machen auch Adjectiva possesiva aus den Propriis vnd Appellativis, vnd formiren die Foeminina auff ein bezeichnetes á/ gleich wie die Pronomina: Als Janow/ Janowowá.

Nazywający, nazywaniu służący. Appellativus. ὁ, ἡ ἐπώνυμος [ho, hē epṓnymos]. Appellativa nomina apud Grammaticos Prisciano teste sunt multis communia, tam Substantiva quam Adiectiva dicta. Proprijs opposita. τὰ προσηγορικὰ [tà prosēgorikà] appellant.

Nomina propria Romanorum ab appellativis pleraque ducta. Asinius. Marcus Marcellus. Varro. Vopiscus. Agrippa [...].

Faeminini generis sunt nomina desinentia in á [...]. Exceptis nominibus propriis, ut ten stárostá/ hic capitaneus.

Quando us mutatur in e, ut Dominus domine. Quando vero in ius, si sint propria nomina, abiecta us, fit vocativus in i, ut Vergilius Vergili. Kiedy przemienia w jáko Pan pánie. Kiedy zásię w jeśli są własne imioná, odjąwszy będzie wzywájący w jáko to imię.

Wie vielerley ist das Nennwort? Es ist zweyerley, nemlich ein Eigenes und ein Gemeines (Proprium & Appellativum.)

Vorstellung eines Eigentlichen Nennwortes. (Nominis Proprii.)

Wie mancherley ist das Nennwort? Es ist zweyerley/ nemlich ein Eigenes/ [Proprium] (własne) und ein Gemeines/ [Appellativum] (Pospolite).

Eigene Nennwort, Nomen Proprium, Imię Własne.

Von den Nominibus Propriis als: Piotr/der Peter/ Piotrowa/die Peterin.

Masculina sunt (1) Nomina propria & appellativa viris convenientia; (2) quae viri specie pinguntur; (3) nomina mensium & urbium.

Masculina sind 1) alle Nomina Propria und Appellativa, die denen Männern zugehören. 2) Die etwas Männliches bey sich verstehen. 3) Die Nahmen der Monate und Städte.

Jednákże Epitheta, ex propriis Nominibus pochodzące, tákoż Greckie Imioná, zátrzymują, IE, jáko to Delie. Olmie.

Gdzie się pryncypálnie pisać zwykły litery większe? I. W imionach nazwanych: Nomina propria y tych, ktore od nich pochodzą, początkowe litery większe pospolicie pisać się zwykły.

Nomen, Imię. [...] Proprium, Własne.

Nomen, Imię. Adjectivum, Przydatne. Apellativum, Nazywaiące. Primitivum, Początkowe. Derivativum, pochodzące. Proprium, Własne. Substantivum, Istotne.

Na początku cudzoziemskich rzeczeń [...] lub są imiona własne (nomina propria) Е. w dwugłośną potajemną nie przemienia się; lecz wymawia się, jak w onych językach.

Imiona są wielorakie. Nomen substantivum: Imie istotne, krocej: Istotnik, albo Rzeczownik. Nomen Adjectivum: Imie przyrzutne, przymiotne, krocej Przymiotnik. Nomen proprium: Imie własne czyli szczegulne. Nomen appellativum: Imie nazowne, mianowne, czyli pospolite. Nomen gentile, gentilitium: Imie Narodowe, Rodowe.

Przeszli Grammatycy wielé bardzo przepisywali prawideł o Rządzie Imión Łacińskich, szczególnémi (propria) zwanych: mianowicie miást, miasteczek, krajów, wsi, czasu, miejscá, i tym podobnych.

Nomen imię. Adjectivum przymiotne. appelativum pospolite. primitivum pierwotne. derivativum pochodne. proprium własne. substantivum rzeczowne.

Nomen, imię. adjectivum, przymiotne. appellativum, pospolite. primitivum, pierwotne. derivativum, pochodne. proprium, własne. substantivum, rzeczowne.

Was man gewöhnlich ein Nomen proprium nennt.

NAZWISKO, -a, n., [...]. Nazwisko własne, nomen proprium. Cn. Th.

SZCZEGÓLNY, SZCZEGULNY, -a, -e, [...]. Gramm. Wyrazy szczególne n. p. Rzym; pospolite n. p. miasto. Kpcz. Gr. 3, 2; nomina propria [...].

Rzeczowniki (Substantiva), przez wzgląd na ich znaczenie, dzielą się na 11 . następujących gatunków, które się tak nazywają:

1) Imiona właściwe (Nomina propria), które tylko jednym osobom, albo rzeczom służą, np. Zamoyski, Polska, Francja, Ameryka, Jowisz, Poznań, Berlin, i t. d.

Od wielkawej bukwy zaczynamy wszelkie Istotniki samowłasne (nomina propria) rownie nazwiska Urzędow, rownie Nauk i Kunsztow, za tyleż Muz uważanych, i rownie mianowki ich Wyznawunow.

[Nomen] Proprium. [Imie] Własne.

Oprócz tego rozróżniamy imiona własne (nomina propria), jak Piotr, Paweł, Mickiewicz, Wisła, Lwów, Galicya itd.

Oprócz tego rozróżniamy imiona WŁASNE (nomina propria), jak Piotr, Paweł, Mickiewicz, Wisła, Lwów, Galicya itd.

Propria (nomina), p. rzeczowniki,

Rzeczowniki (substantiva) - wyrazy oznaczające osoby lub rzeczy (zmysłowe lub umysłowe), a) (imiona) ★pospolite (nomina apellativa), np. pies i ★własne (nomina propria) np. Karol.