terminów gramatycznych online
imię nazwa, część mowy
Język: polski
Geneza: łac. nomen
Nomen (imię). Tradycyjnie (od starożytności) leksem odmieniający się przez przypadki, tj. w językach takich jak łacina czy polski rzeczownik, przymiotnik, zaimek i liczebnik. Na zasadzie analogii pojęcie nomen w językach nie mających kategorii fleksyjnej przypadku lub wykorzystujących ją w inny sposób (dla innych klas wyrazów) odnosi się do leksemów pełniących podobne funkcje semantyczne i syntaktyczne.
Cytaty
Nennwort / Nomen, Imię.
Rodzaje Imion polskich, poznajémy albo przez znaczénie płci, albo przez zakończénié, albo przez przypadkowanié, albo przez domyślny wyráz, albo przez cudzoziemczyznę, albo na koniec przez zgodę mowy.
Spisywać tedy trzeba było osobno naprzód Imiona, po wtóre Zaimki, po trzecié Słowa, po czwarté Imiésłowy , po piąté Przysłówki, po szósté Przyimki, po siódmé Wykrzykniki, po ósmé Spójniki.
Imię jest trojakie: rzeczowne czyli rzeczownik, przymiotne czyli przymiotnik i liczebne czyli liczebnik.
Powiązane terminy
- imie liczbowe złożone
- imię cudzoziemskie
- imię foremne
- imię istotne
- imię liczbowe
- imię liczebne
- imię ludzkie
- imię nieforemne
- imię niezłożone
- imię nieżywotne
- imię osobowe
- imię pochodne
- imię pospolite
- imię przydane
- imię przymiotne
- imię rodowe
- imię rzeczowne
- imię swojskie
- imię szczególne
- imię ułomne
- imię własne
- imię zamienne
- imię zbiorowe
- imię zbytkujące
- imię żywotne
- liczebnik
- przymiotnik
- rzeczownik
- rzeczownik żywotny