terminów gramatycznych online
przypadek czwarty biernik
Cytaty
Przypádkują się Rzeczowniki nie przez odmianę przypadków zakończenia, ale przez odmianę przyimków: oto wzór przypádkowania. Przypádek 1. The King Król 2. of the King Króla 3. To the King Królowi 4. The King Króla 5. O! King O! Królu 6. From the King od Króla
Przypadek czwarty w mowie niewiązanéj kładzie się pospolicie po słowie. w Wiérszu zaś częstokroć przed słowem np. My brother speaks French, Mój brat mówi po francusku, Two vast recompenses may well his courage move, Dwie wielkié nagrody mogą zachęcić jégo odwagę.
Niektóre Przymiotniki rodzaju żeńsk., mają 4ty Przypadek L.p na ę, np moję, twoję.
4ty przypadek. U imion rzeczy żywotnych kończy się zawsze jak 2gi, na a.
Przez ułomkowe rozumiemy imiona takie, które tylko kilka, dwa, trzy albo cztery przypadki mają.
Tylko jeden przypadek mają: [...]
4ty przyp. np. na bakier, wciąż, wniwecz, w obec, w ręcz, na wzajem; na opak.
A. Przed rząd wyrazów rozumiemy pewne prawidła, częścią z rozumu samego wypływające, częścią przez zwyczaj narodowy ustanowione, aby po pewnych wyrazach tych a nie innych przypadków używać, np. słowo kochać, rządzi we wszystkich językach czwartym przypadkiem, np. kochać ojca i matkę, bo po tym słowie rozum naturalny każe koniecznie kłaśdź pytanie: kogo albo co? na które to pytanie 4ty przyp. używa się; gdy zaś słowo spotkać już, np. w polskim 4tym, a w niemieckim 3cim przypadkiem rządzi, ponieważ tu polski zwyczaj narodowy ustanowił pytanie kogo? spotkać, a niemiecki zaś pytanie komu? spotkać, na które to pytanie trzeci przypadek używa się.
Imiona własne Krolestw i Prowincyi kładą się w 4tym przypadku z Przyimkiem en, na przykład; Je demeure en Pologne. Mieszkam w Polszcze.
Accusativus. [Przypadek] 4ty.
Czwarty przypadek stoi na pytanie kogo? co?.
Jeżeli zniknienie ściśnionéj samogłoski a z języka, przyniosło uszczerbek jego harmonii; jeżeli po zatraceniu jéj, nie możemy znaczenia niektórych słów rozróżnić, i nie wiémy jak kończyć 4ty przypadek rzeczowników żeńskich: można straty téj żałować, ale zaradzić temu nie jest w naszéj mocy.
Tak np. w języku łacińskim, rzeczowniki mają w niektórych formach na 3ci przypadek liczby mnogiéj jedno tylko rodzajowe zakończenie: hortis, herbis, ovis [...].
IV. Przypadek.
Sześć jest główniejszych powodów, dla których kładzie się przypadek 4ty.
4ty przypadek nazywa się: Biernik, a kładzie się na pytanie: kogo? co?.
Resztę przypadków tworzą przez dodanie of do czwartego na drugi, to do tegoż na przypadek trzeci.
Zdanie przydane wtedy się zmienia na imiesłów, gdy przymiotnik „który" wyraża przedmiot zdania przyp. 1). albo też przedmiot bierny, czyli doznający działania (przyp. 4ty, niekiedy 2gi).
PRZYPADEK CZWARTY, BIERNY. (винительный падежъ.)
W piérwszym razie mają przy sobie 4ty przypadek, w drugim są jego pozbawione.
Przy słowach boli, kosztuje, obchodzi i im podobnych, 4ty przyp. wyraża osobę [...].
W (z 4. prz.)
Przypadek 4 L. P. R. M. D. I. Ten przypadek jest albo taki jak II liczby pojedynczéj, albo taki jak przypadek I liczby pojedynczej
Wszystkie rzeczowniki zakończone w przypadku I, l. p. na: ni, formują przypadek IV l. p. przybiérając: ą, np. pani, panią; gospodyni, gospodynią.
Przypadek trzeci cosprawialny .... Przypadek czwarty, (accusativus).
[...] Według tego łacińskiego porządku nazwáł kś. Kopczyński w swéj Gramatyce dla Szkół Národowych, wydanéj po ráz piérwszy w Warszawie roku 1785, Mianownik piérwszym przypádkiem, Dopełniácz drugim, Celownik trzecim, Biernik czwártym, Wołácz piątym, Nárzędnik szóstym, Miejscownik siódmym. Prof. Fr. Bopp w swojéj gramatyce sanskrytu, w którym jest 8 skłonników, nie bez słusznego powodu zestáwiá te skłonniki w następującym porządku, jako to: 1. Mianownik, 2. Biernik, 3. Nárzędnik. 4. Celownik, 5. Odbierácz, 6. Dopełniácz, 7. Miejscownik, 8. Wołácz.
[…] Ale i o wszelkich przysłówkach pochodnych to samo powiedziéć możná, a jednakże przeto nie ulegá wątpliwości, że piérwotnie były one formą przymiotnika użytego w 1ym, 4ym albo 7ym przypádku liczby pojedyńczéj rodzaju nijakiego.
Przypadek 4-ty pokazuje osobę lub rzecz, na którą spływa działanie przypadku 1. np. dziecko zjadło jabłko. [...] Przypadek 4-ty odpowiada na pytanie kogo? co?.
Uwaga. Czwarty przypadek liczby pojedynczéj w rzeczownikach zakończonych w pierwszych przypadku liczby pojedynczéj na a, kończy się zawsze na ę, np. matkę, rolę, rękę, sługę, różę, studnię, banię, szkołę, ławę itd. Rzeczowniki zaś zakończone w pierwszym przypadku liczby pojedynczéj na i, mają czwarty przypadek na ą, np. panią, gospodynią. W liczbie pojedynczéj należące tu nazwy rodowe zakończone na o, mają w tym przypadku ę, np. Fredrę. Rzeczowniki obce na ia lub ja lub ya, mają czwarty przypadek na ę, np. historya, historyę; religia, religię; tragedya, tragedyę.
Czwarty przyp. licz. poj. rodzaju męskiego równy jest albo drugiemu albo pierwszemu. Jeżeli przymiotnik połączony jest z rzeczownikiem żywotnym rodzaju męskiego, tak osobowym jak rzeczowym, natenczas 4ty przyp. równa się 2mu, np. kocham pilnego ucznia, chwalę dobrego chłopca, widziałem pracowitego rolnika, kupiłem ładnego konia. Jeżeli zaś przymiotnik połączony jest z rzeczownikiem nieżywotnym rodzaju męskiego, natenczas 4ty przyp. równa się 1mu, np. mam piękny stół, widziałem wielki ogród, wysoki las, wspaniały dom, piękny kościół. Przymiotniki rodzaju żeńskiego kończą się w 4tym przypadku liczby poj. zawsze na ą, a nie na ę, np. dobrą matkę, a nie dobrę matkę; piękną chustkę, a nie pięknę chustkę; prawą i lewą rękę, a nie prawę i lewę rękę; urodzajną rolę, a nie urodzajnę rolę; wielką i wysoką wieżę; pożyteczną książkę itd.
Przypadek czwarty odpowiada na pytanie: kogo? co? Przypadek ten zależny stoi zwykle po czasownikach albo przyimkach czwartego przypadka po sobie wymagających, lecz niekiedy kładzie się także niezależnie. Ten przypadek służy przeważnie do wyrażenia biernika, czyli takiego przedmiotu w zdaniu, który się czynności biernie czyli ulegle poddaje, np. Bóg stworzył świat. Nieprzyjaciele zburzyli miasto. Uczeń napisał zdanie. Ojciec ukarał nieposłusznego syna. Ty bijesz psa.
W języku polskim jest 7 przypadków, podług siedmiu pytań, które są jednakowe na każdy rodzaj i na każdą liczbę. Przypadek 1. Mianujący: Kto? co? 2. Posiadający: do, od kogo? czego? czyj? 3. Dający: Komu? czemu? 4. Ulegający: Kogo? co? 5. Wołacz albo Wołający! 6. Narzędziowy: Kim? czém? z kim? z czém? 7. Przyimkowy: w, na, o, przy, po, Kim? czém?
Rzeczowniki rodz. żeń. z zakończeniem samogłoskowem mają w ogóle w 4-ym przypadku liczby pojedyń. ę.
Przy odmianie rzeczowników nieżywotnych, dla rozróżnienia przypadku 1-go od przyp. 4-go, trzeba dodawać, w myśli chociaż, słowo nijakie w przyp. l-szym, a słowa czynne w przyp. 4-tym.
W liczbie pojedyńczej 4ty przypadek biernik, u nas dwojako się używa jak w pierwszym wzorze już powyżej umieściłem, trzeba bardzo na to uważać, i nie będę w następnych powtarzać tego. Np. mówią w 4tym przypadku Trzeba Szukać, pytanie (w 4m) kogo? Osoby, żony, panny, odpowiedź słyszymy; a znaleźć kogo chcesz? Osobę, żonę, pannę, tu czynność niedokonana, szukać i dokonana znaleźć naprzemian wszędzie się łączy zawsze.
Całkowita deklinacya rzeczownika ojciec tak się nam przedstawi:
W liczbie pojedyńczéj:
Przypadek 1: (kto?) ojciec [...]
,, [przypadek] 4: (kogo?) ojca [...].
Mamy przyimki, rządzące przypadkiem II-gim, są także takie, które rządzą III-cim, IV-tym, VI-tym, albo VII-ym.
Rzeczownik złożony z przymiotnika stojącego w I-szym przypadku i z rzeczownika, odmienia się w obu częściach składowych wedle właściwych im prawideł; np. I i IV przyp. Krasnystaw (miasto w Lubelskiem), ma: II p. Krasnego|stawu, IIIp. Krasnemu|stawowi, V p. Krasny|stawie! VI p. Krasnym|stawem, VII p. w Krasnym|stawie.
Błędnie używają niektórzy go zamiast je, w IV-ym przypadku liczby pojedyńczéj na rodz. nijaki.
Tak np. pytanie, czy należy używać w IV p. l. p. formy moję lub moją, Francyę lub Francyą i t . p., nie należy zgoła do pisowni; toż samo usunąć należało z kwestyi ortograficznych pytania: nawiedzić czy nawidzić, śpiewać czy spiewać, skarżyć czy skarzyć, i t. p., chodzi tu bowiem o samo brzmienie wyrazów, nie zaś o sposób pisania.
IV. przyp. l. poj. zaimków rodzaju żeńs. ma - ą: moją, twoją, swoją, naszą, samą, jedną, wszystką..; wyjątkowo ę mają: tę i tamtę.
IV. przyp. l. poj. rzeczowników żeńskich na ni ma ą: panią, ksienią, gospodynią.
Wszystkie jednak wymienione pod II. mają w 4. przypadku l. poj. (jak „ryba“) ę, n. p. Brzozowę, Białę, Radziwiłłowę, królowę; w 5. przyp. o: Brzozowo, Biało, królowo.
(Rzecz, r. ż. na ość mają w I., IV. i V, p. l. m. i, tudzież pewna grupa rzecz. jak: brwi, chęci, części, gęsi [...]).
W [...] IV. przyp. zaś mamy odwrotnie późniejsze i po k g zamiast y: żaki, wrogi itp. (żaky, wrogy)
Przypadek 4-ty jest równy przypadkowi pierwszemu, na prz.: vejo o homem – widzę człowieka; chama as filhas – zawołaj córki!
§ 27. Przypadków mamy w języku polskim siedm, jako to:
Przypadek I na pytanie kto? co? [...]
[Przypadek] IV [na pytanie] kogo? co?
§ 32. W IV-tym przypadku licz. poj. mówi się — kogo? co? anioła, konia, pana, człowieka, psa; — kogo? co? stół, dom, liść, kościół, las, płot.
Przypadki 1-y, 4-y i 5-y nie mają przyimków, n. p. Deus (Bóg), ó Deus (o Boże).