terminów gramatycznych online
dwugłoska
Zob. dyftong.
Cytaty
P. Czy są we Francuskim Trojgłoski? (Triphtongues) O. Nie masz, bo nie masz takiego zbiorku Kilkogłosek, aby się w jednej syllabie dały słyszeć trzy Głoski razem. Zatym Kilkogłoski we Francuskim powinny się właściwie nazywać Dwogłoski.
Dwógłóska oi wymawia się i w Wierszach, i w Potocznym, i w Poważnym Mowieniu.
Anglicy mają dwógłosek dwadzieścia i sześć ae, ai, au, aw, ay, ea, eau, ee, ei, eo, eu, ew, ey, ie, oa, oe, oi, oo, ou, ow, oy, ue, ua, ui, uo, uy.
Ea. W złożonych z przyimków brzmi rozdzielnie, bo na ten czas nie jest dwógłoską; toż samo má się rozumieć, gdyby inné jakié dwie samogłoski tak się łączyły, iżby jedna do przyimku drugá do innégo jakiégo wyrazu należała, n.p. to reassume znowu wziąć co przedsię tu reassum[...].
Otwarto też się a, e, w dwo- i trzygłoskach wymawiają, np. dawaj, twojej, mijaj.
Nazywają się dlatego dwogłoski, że dwie samogłoski jedna po drugiej zaraz następujące, razem słyszeć się dają.
Jednakże są jeszcze piękne głosy w obcych językach, w greckim, francuzkim, angielskim i niemieckim, jako to: rozmaite piękne dwo- i trzygłoski, np. ä, ö , ü, äu, eu, oeu, i wiele innych.
Nie ma żadnego innego języka, który by się mógł poszczycić, jak polski, tylą gatunkami głosów średnio- i zupełniotwardych, miękkich pojedyńczych i złożonych; który by tyle miał samogłosek jako to czystych, nosowych, otwartych, ścisnionych, krótkich, długich, i złożonych z nich dwó- i trzygłosek.
Dwógłoska, dyftongus.
Głoski dzielą się 1) na Samogłoski czyli wokale: a ą e ę i j o u y: 2) Na Spółgłoski czyli konsony: b c d f g h k l ł m n p r s t w x z. Z nich jedné są wargowe [...] 3. na Dwugłoski czyli dyftongi: áy, np. táy: ey éy, np. hey léy; iy, np. piy : oy óy, np. oyciec móy : uy, np. wuy : yy, np. stryy : ia ią, np. siano miąsko ie ię, np. ciebie cię : io ió , np. cios niósł; iu, np. cieniuchno [...]
Dwugłoska ou wyraża się jak Polskie u.
Litera. Głoska. Vocalis. Samogłoska. Notata. Kreskowanie. Diphtongus. Dwugłoska. Consonans. Społgłoska.
Gdy dwie [...] samogłoski w jedno zlewają się, i czynią brzmienie złożone, nazywamy je dwugłoskami czyli dyftongami. [...] Język nasz ma znaczną liczbę dwugłosek, i te są trojakiego rodzaju: jedne, co się od i zaczynają, a mają po sobie wszelką inną samogłoskę, jako to, ia, ią, ie, ię, io, iu, iy: drugie są, co się od jakiejkolwiek, wyjąwszy nosowe, zaczynają, a mają po niej y: takie są: ay, ey, iy, yy, oy, oy. Trzecie są w wyrazach przyswojonych au, eu.
[…] Kopczyński i inni Grammatycy polscy przyjmują dwugłoski tj. dwie samogłoski połączone w jedno brzmienie, i za takie uważają następujące: ay, ey, iy, oy, óy, uy, yy, ia, ią, ie, ię, io, iu, i trójgłoski, iay, iéy, iau; jednakże dawniéj Grzegorz Knapski [...], a za naszych czasów Alojzy Feliński [...], utrzymują, że w wyrazach polskich nie masz dwugłosek oprócz au, w miauczy.
I. Imiona nieżywotne zakończone w piérwszym przypadku na b, ch, d, f, g, k, poprzedzone od spółgłoski, albo od jednéj ze samogłosek nosowych ą, ę, (wszystkie bez wyjątku), albo od samogłoski e, o, u; także zakończone na spółgłoskę j, (w miejscu któréj pospolicie y piszą i z poprzedzającą samogłoską jako dwugłoskę uważają), na l, które e poprzedza, ł, m, n, p, r, s, t, w, tudzież na z poprzedzone od samogłoski, mają przypadek drugi na u, np.: ogród, prom itp.
Dwugłoska ej, lubo w końcu wyrazów zawsze ma e ściśnione.
Zwyczaj dyalektów słowiańskich, przerabia powyższe dwugłoski na własne sobie brzmienia, Awgust, awtor, Ewropa.
DWUGŁOSKI. Obacz Dyftongi. [...] DYFTONGI, 144, 149; 492.
Tu użyłem dwójsamogłoski i trójsamogłoski, wyrazów Felińskiego (str. XXVIII), zamiast dwugłoski i trojgłoski, gdyż ch, cz, i t. d. są także dwugłoski.
Dwugłosek ośm: au, aj, ej, éj, ij, oj, ój, uj, dlatego dwugłoskami (dyftongami) nazwanych: że się składają z brzmień dwu głosek np. miauczeć, daj, nadziej, téj, żmij, goj, twój, wuj. Do tych doliczyć możemy dziewiątą eu tylko w cudzoziemskich wyrazach używaną np. Europa, Eugieni.
Dwugłoska nie jest nic inszego, tylko zgłoska, z dwóch samogłosek zwarta, z których piérwsza właściwą jest samogłoską, druga, podobnie jakby spółgłoska, na niéj się opiéra; np. au, eu, ai, oi, ui.
Wymawianie dwugłosek i trojgłosek.
W następnych ea nie jest dwugłoską: to create, kréát, stworzyć; creator, stwórca; creation, stworzenie [...].
[…] Stąd się pokazuje: […] b) . Że ia, ie ię, io, ią, iu, nie są dwugłoskami (Doppellaute), bo litera i jest tu tylko znakiem cienkości poprzedzającej spółgłoski.
Drugiém następstwem powyższéj własności języka naszego jest to, że nie mamy dwugłosek, tj. dwóch samogłosek jednym obrotem ust wygłoszonych wyjąwszy w słowach: miaukać i haukać dla naśladowania głosu zwierzęcego utworzonych.
Dwugłoska ѣ brzmiała, jak się zdaje, pierwotnie ie, (ije?). Brzmienie to w zwyczajném wymawianiu (przynajmniéj teraz) podobném jest do zwyczajnego e, albo je.
Dwie różne samogłoski wymówione w jednéj zgłosce stanowią tak zwaną dwugłoskę, jakiemi są np. w greczyznie, łacinie, litewskim i gockim języku dwugłoski: ai, au, ei, eu, oi, ou, np. greckie leipo […].
[...] Teráz przystępujemy do wykázaniá rodowodu starosłowiańskiéj samogłoski tak zwanéj jat, którá jakkolwiek jest fonetyczną samogłoską i nie pomnáżá w naszym języku liczby głosów samogłoskowych, jest przecież w naszym abecadle koniecznie potrzebną, jeżeli nasze słowiańsko-łacińskie abecadło má być gramatyczne, i jeżeli szczérze pragniemy rozpatrzéć się w zewnętrznym ustroju budowy naszego języka i pojąć jasno jego związek tak ze starosłowiańskim, jak i s pokrewnionymi językami. Ta fonetyczná samogłoska jest w gruncie rzeczy etymologiczną dwugłoską, gdyż jest złożoną [...].
Dwugłoską bowiem nazywámy według powszechnie przyjętych zásád greckiéj gramatyki dwie samogłoski w jednéj zgłosce […], a bynajmniéj zgłoski złożone ze samogłoski i spółgłoski […].
W przedpiśmiennym naszym okresie posiadaliśmy oprócz tych dzisiejszych dziesięciu jeszcze kilka samogłosek już teraz nieużywanych; z takowych były jedne dwugłoskami (diftongami), drugie pojedynczymi samogłoskami.
Dwugłoską czyli diftongiem nazywa gramatyka takie połączenie dwóch różnych samogłosek w jedno, że jakkolwiek słychać obydwie, stanowi to jednak tylko jednę syllabę, np. a͡i, a͡u, i͡a, u͡a, u͡i, i͡u.
Czy nie należy usunąć tę chwiejność i wątpliwość, w zbliżonych tych dechowych dwugłoskach, kiedy mało różni się głos w wymowie, to i postacie na piśmie powinny mało różnić się; tak że wtedy ktoby zmylił się pisząc te pojedyńcze postacie h i ch mniej będzie rażącem, niż jak dotąd jest z przybraną jeszcze łacińską ch tj. wym. kh.
Prócz samogłosek i spółgłosek napotykamy czasem jeszcze tak zwane dwugłoski (au, eu, itp.), pojawiające się albo w wyrazach, naśladujących dźwięki natury, jak miau! hau! albo też tylko w wyrazach cudzoziemskich, jak: *Austrya, Europa, eufonia*, itp.
Dwie samogłoski razem wymówione, tak iż tworzą jedną sylabę, nazywamy dwugłoskami. Portugalskie dwugłoski są: ai, ei, oi, ui (czytaj aj, ej, oj, uj).
Zmiany głoskowe. Zmiany żywe i historyczne. Wymiany głoskowe (oboczności). Głoski oboczne. Głoska podstawowa i oboczna. Upodobnienie głoskowe (do przedniej głoski czyli wsteczne, do następnej głoski czyli postępowe, pod względem artykulacji krtani, pod względem miejsca artykulacji w jamie ustnej, pod względem stopnia rozwarcia narządów mowy). Stosunek chronologiczny zmian głoskowych. Wzdłużenie (samogłoski podstawowej). Stwardnienie i zmiękczenie spółgłosek. Iloczas. Samogłoski długie i krótkie. Dwugłoski. Półsamogłoski (mocne i słabe). Samogłoska e ruchome. Przestawka głosek.
Ze samogłosek tworzą się dwugłoski, które w języku portugalskim są liczne. Wymawia się je w ogóle krótko, a akcent kładzie się przeważnie na pierwszej samogłosce.
Dwugłoski, p. samogłoski.
★Samogłoski (pełnogłoski, vocales) dzielą się: [...], h) dwugłoski (dyftongi), np. eṷ, aṷ, ej, aj: tautosylabiczne, o ile mieszczą się w tej samej zgłosce, np. gaṷ-ka, jaj-ko lub heterosylabiczne, o ile drugi składnik dwugłoski należy do następnej zgłoski, np. ma-ṷa, ja-jo.
Najlepsze jednak świadectwo spopularyzowania się już rodzimej terminologii gramatycznej, i to po szkołach, daje konsekwentnie ją stosująca gramatyka francuszczyzny S. Nałęcz-Moszczeńskiego [...].
Terminologia. Litera vocalis nasalis — litera głoska przez nos, brevis — krótka, longa — długa, diphthongus — dwogłoska, kilkogłoska (właściwa), consonans — spółgłoska, łamogłoska, brzmiąca; syllaba — syllaba, spójka, accentus — akcent.
Fakultatywności rodzimej terminologii gramatycznej położył tamę podręcznik polszczyzny O. Kopczyńskiego.
Terminologia. Litera vocalis brevis — głoska samogłoska, wokala krótka, longa — długa, a, e, o — jasna, á, é, ó — ściśniona, nasalis — nosowa, diphthongus — dwugłoska, dyftong, consonans gutturalis — spółgłoska gardłowa, muta — pomowna, semivocalis — przedmowna, liquida — łagodna (t. 3), consonans dura — twarda (t. 2, s. 24), mollis — miękka [...].
Językoznawcy polscy na zjeździe w roku 1921 uchwalili zrąb terminologii gramatycznej stanowiący pierwszy wyraz jej unifikacji od czasów Kopczyńskiego [...].
Terminologia. Głosownia: głoska (bez)dźwięczna, samogłoska przednia, środkowa, tylna, wysoka, średnia, niska, szeroka, wąska, czysta, jasna, pochylona, (nie)zgłoskotwórcza, ruchoma, dwugłoska, półsamogłoska mocna, słaba [...].