terminów gramatycznych online
imię nazwa, część mowy
Język: polski
Geneza: łac. nomen
Nomen (imię). Tradycyjnie (od starożytności) leksem odmieniający się przez przypadki, tj. w językach takich jak łacina czy polski rzeczownik, przymiotnik, zaimek i liczebnik. Na zasadzie analogii pojęcie nomen w językach nie mających kategorii fleksyjnej przypadku lub wykorzystujących ją w inny sposób (dla innych klas wyrazów) odnosi się do leksemów pełniących podobne funkcje semantyczne i syntaktyczne.
Cytaty
Nomen, est Pars Orationis, quae rem significat, non agere aliquid aut pati. hoc est. Imię zámyka w sobie imioná wszystkich osob, i rzeczy, ták widomych jako i niewidomych: Vt Deus, Bog. Homo, Człowiek.
Mowa Polská pospolicie się skłádá z ośmiu części, jakiémi są: Imié, Zaimek, Słowo, Imiésłów, Przyimek, Przysłówek, Spojnik i Wykrzyknik.
Imié, iest wyráz odmiénny przez rodzaje, stopnie, liczby i przypadki, czyli má rodzajowanié , stopniowanié , liczbowanié i przypadkowanié.
Imiésłów jest częścią imié, częścią słowo: odmiéniá się przez rodzaie, np. męski miany, żeński mianá, nijaki miané, przez liczby, np. pojedyn. miany, mnog. miani: przez przypádki , np. pierw. miany á é, drugi mianégo éj égo, trzeci mianému éj ému itd., czasém i przez stopnie, np. równy ukochany, wyższy ukochańszy, náywyższy nájukochańszy.
Imiésłów, że znaczy przymiot, więc w tém wszystkiém jest jednoż, co imié: że zaś odmiéniá się przez czasy, np. teraźniejszy dający, przeszły dany, przyszły mający dać lub mający być dany, w tém jednoż jest, co słowo.
Wszystkie wyrazy, składające mowę polską, dzielą się na dwa główne szeregi: piérwszy wyrazów odmiennych, drugi wyrazów nieodmiennych; a każdy szereg podziela się na cztéry części, z których każda ma własne nazwisko. Te nazwiska są następujące: w szeregu wyrazów odmiennych: 1) Imie, 2) Zaimek, 3) Słowo, 4) Imiesłów; w szeregu wyrazów nieodmiennych: 5) Przyimek, 6) Przysłówek, 7) Spójnik, 8) Wykrzyknik.
W szeregu wyrazów odmiennych piérwsze jest Imie, którém nazywamy rzeczy lub ich przymioty. Imie jest więc nazwisko rzeczy, lub jéj przymiotu. Imiona tedy stąd się zowią, jedne rzeczownemi czyli Rzeczownikami, drugie przymiotnemi czyli Przymiotnikami.
Zaimki nie tylko na to są potrzebne, aby zastępowały miejsce imion, ale nadto, mają tylko sobie właściwe znaczenie, do zrozumiałości mowy potrzebne, którego żadne imie wyrazić nie może.
W starodawnéj polszczyźnie kładł się przyimek także po imieniu lub w środku między dwoma imionami, n. p. Nas dla wstał z martwych syn Boży. Ciebie dla, człowiecze, dał Bóg przekłuć sobie ręce, nodze obie. (Pieśń Bogar.).
Imię (nomen), nazwa ogólna rzeczowników, przymiotników i liczebników.
II. Wyrazy jako całości ze względu na znaczenie (części mowy):
A. Wyrazy ★samodzielne: 1. imiona (nomina): a) ★rzeczownik (substantivum), b) ★przymiotnik (adiectivum), c) ★liczebnik (numerale).
Powiązane terminy
- gatunek (rodzaj)
- imie liczbowe złożone
- imię bliskoznaczne
- imię cudzoziemskie
- imię gatunkowe
- imię jednoznaczne
- imię liczbowe
- imię liczebne
- imię ludzkie
- imię męskie
- imię narodowe
- imię nieforemne
- imię nieodmienne
- imię niewieście
- imię niezłożone
- imię nieżywotne
- imię nijakie
- imię ogólne
- imię osobowe
- imię osoby
- imię pierwotne
- imię pieszczotliwe
- imię pochodne
- imię porządkowe
- imię pospolite
- imię przenośne
- imię przymiotne
- imię przyswojone
- imię rodowe
- imię rodzajowe
- imię rozłączne
- imię rzeczowne
- imię rzeczywiste
- imię skrócone
- imię słowne
- imię spółznaczne
- imię swojskie
- imię szczególne
- imię ułomne
- imię umysłowe
- imię wieloznaczne
- imię własne
- imię względne
- imię zbiorowe
- imię zdrobniałe
- imię zgrubiałe
- imię złożone
- imię zmysłowe
- imię żeńskie
- imię żywotne
- imię żywotne ludzkie
- imiona miast
- imiona złączne
- liczebnik
- przymiotnik
- rzeczownik
- rzeczownik żywotny