rodzaj żeński

Hierarchia Dzieła Filtr: wszystkie dzieła

• Wszystkie dzieła
• Kop/1780
• Kop/1783
• Kop/1785
• Gott/1787
• Ant/1788
• Prz/1792
• Gott/1794
• L/1807–1814
• Szum/1809
• DwBg/1813
• Gddk/1816
• Prz/1816
• SkorM/1816
• Kop/1817
• Mroz/1822
• Jak/1823
• Mucz/1825
• Bor/1830
• Rozp/1830
• Marc/1833
• Żoch/1838
• Rew/1845
• Desz/1846
• Br/1848
• Such/1849
• Ryk/1850
• Szt/1854
• Morz/1857
• Łaz/1861
• SWil/1861
• Mał/1863
• Trz/1865
• Malin/1869
• Czep/1871–1872
• Lerc/1877
• Mał/1879
• Malecz/1882
• Oż/1883
• Jes/1886
• Grub/1891
• Kr/1897
• Kras/1897
• SW/1900-1927
• Król/1907
• Lor/1907
• BdC/1915
• Kr/1917
• Kon/1920
• PolTerm/1921
• Król/1922
• ŁośFl/1923
• Nitsch/1923
• Szob/1923
• ZwO/1924
• Łoś II/1925
• Gaert/1927
• Łoś III/1927
• Kl/1939
• Dor/1958–1969
• Kor/1961

[...] poniewáż łatwo się domyślić możná po przypádku piérwszym, rodzaju żéńskiégo, liczby pojedynczéj, osoby trzeciéj, Rzeczownika rzecz, lub sprawa, i Słowa jest [...].

Jeżéli trudno domyślić się szczególnégo Rzeczownika, w tén czas zwłaszcza, gdy Przymiotnik kładzie się w rodzaju żéńskim lub nijakim [...].

Lubo w naszym języku Rzeczowniki zwiérzęcé pospolicie, a nieżywotné powszechnie, są w liczbie mnogiéj rodzaju żeńskiego [...].

W Polszczyźnie kładę sześć Form, trzy na Imiona Rzeczowné (pro Substantivis), według trzech Rodzajów, Męzkiégo, Żéńskiégo i Nijakiégo, trzy na Imiona Przymiotné (pro Adjectivis), według tychże trzech Rodzajów.

Genus masculinum rodzaj męski. fæmininum żeński. neutrum niiaki.

Rodzaiów iest trzy: Męski, Zeński, y Niiaki, Rodzay męski iest naznaczony Przedimkiem ein, albo der, Rodzay Zeński eine, albo die, Rodzay Niiaki ein, albo das.

Do żeńskiego rodzaju należą Boginie niewiasty i samice zwiérząt, gdy równie ich płeć wyrazić chcemy [...]. Rodzaje męzki i żeński wyrażamy pospolicie przez te zaimki he on, she ona, a ich przymioty przez his jégo, her jéj, their ich, a rodzáj nijaki przez it to, przymioty zaś jego przez its tégo, their ich.

Rodzaje 3: Męzki, Zeński i Nijaki.

Rodzaiow iest trzy: Męski, Zeński i niiaki. Rodzay męski iest oznaczony przed-imkiem ein albo der [...].

Skróceń Grammatycznych wyłuszczenie. [...]

ż. lub f. rodzaj żeński, faemininum.

ŻEŃSKI, -a, -ie [...]. – W grammatyce, w botanice: rodzaj żeński, płeć żeńska [...]. Wyrazy męskie, żeńskie i nijakie: król, królowa, królestwo. Kpcz. Gr. 3, 3.

Głoska ą pisze się: [...]

2) W 6tym przypadku Przymiotników i Rzeczowników liczby pojed. rodz. ż.

Głoska ę pisze się:

1) W pierwszej osobie we wszystkich formach czasowania; wyjąwszy pierwszą formę, np. daję, piszę; (w 3ciej osobie pisze się e, np. daje, pisze.) 2) W 4tym przypadku Rzeczowników r. ż. l. pojed., np. matkę, siostrę, mowę.

(Rodzaj żeński.)

N. Ona.

(Rodz. żeński)

Czyja?

Niektóre Przymiotniki rodzaju żeńsk., mają 4ty Przypadek L.p na ę, np moję, twoję.

Rzeczowniki dzielą się na trzy rodzaje, na [rodzaj] męzki, żeński, i nijaki, a to podług swego znaczenia i zakończenia.

(Rodz. ż.) byłam

Rodz ż. byłam była.

W rodz. żeńsk. gdybym była znana, w rodz. n. gdybym było znane i t. d.

Żeński rodzaj, genus foemininum.

Imiona mają trzy rodzaje: męski, żéński, nijaki: atoli bywá czasem u nich i czwárty rodzáj podwójny.

Imiésłów jest częścią imié, częścią słowo: odmiéniá się przez rodzaje, np. męski miany, żeński mianá, nijaki miané, przez liczby, np. pojedyn. miany, mnog. miani: przez przypádki , np. pierw. miany á é, drugi mianégo éj égo, trzeci mianému éj ému itd., czasém i przez stopnie, np. równy ukocha­ny, wyższy ukochańszy, náywyższy nájukochańszy.

Żeński rodzaj, 6. tego rodzaju czyli żéńskié Imiona 5.

Wyraz naostatek dobrze brzmiący i z czystego Słowiańskiego pierwaka Łog prowadzony, mogący się u nas nakłaniać według obu rodzajow: męzkiego i żeńskiego, jak mamy przykład na zkładunkach; odłog, połog, rozłog, podłoga, wyłoga i załoga, nałog i nałoga.

Społgłoska J, dla swej zbytecznej miękości, opuszcza się w przypadku Oddawalnym i Przymieszczalnym Imion żeńskiego rodzaju, ktore jej posługi w inszych przypadkach potrzebują , bo tu już Samogłoska I tyle wybija na ucho sama, ileby wybijała z przybraną przed sobą Społgłoską J, np. Austryi, w Austryi i t. d. zamiast: Austryji, w Austryji.

Tak rozumiałby, jaki słabiuchny Etymolog, że np. zakończka Imion na ica, jedynie stosuje się do Imion rodzaju żeńskiego, porownanych z męzkiemi Osobownikami, kończonemi na ik, np. Zastawnica lub Zastawniczka od Zastawnik, Pokutnica od Pokutnik i t. d.

Trzy są rodzaje imion, to jest Męzki, Żeński i niemający płci. Imiona przez znaczenie Męzczyzny, Niewiasty lub rzeczy nie mającej płci, albo przez zakończenie tego lub owego są rodzaju.

Le kładzie się przed Imionami Rodzaju Męzkiego. La przed Imionami Rodzaju żeńskiego.

[Genus] Femini[n]um. [Rodzaj] Niewieści czyli żeński.

I i 5ty przypádek owie, skrácá się na e, i, y, np. żydzi, kupcy. W tychże przypádkach, niektóre przechodzą z rodzaju męzkiego do żeńskiego, np. króle, żydy, kupce.

W języku Polskim mamy trzy rodzaje dla Rzeczowników liczby pojedynczej: męzki, żeński, i nijaki, dwa zaś dla Rzeczowników liczby mnogiej, męzki i nijaki.

Wyłączono w prawdzie kilkanaście Rzeczowników oznaczająych osoby męzkie i przyjęto je pomimo żeńskiego zakończenia do rodzaju męzkiego, Wojewoda Starosta i t. p. wyrazy te jednak przypadkują się podług form rodzaju żeńskiego.

Mamy w naturze dwa rodzaje: męski, np. ojciec, syn; niewieści czyli żeński, np. matka, córka. Tęż samę płeć upatrzoną w źwierzętach i w imionach ich wydajemy, np. wół, krowa. Do tych dwóch rodzajów dodaje się trzeci nazwany nijakim, tj. ani męskim, ani żeńskim, który wypływa z myśli naszéj, kiedy myślimy o jakiéj rzeczy bez względu na jéj płeć, np. dziecię, kurczę, bydło.

Skrócenia zwyczajne w pismie. [...] n. rod. nazwisko rodowe r. m. rodzaj męzki r. ż. rodzaj żeński r. n. rodzaj nijaki spk. spadek l. poje. liczba pojedyńcza l. mn. liczba mnoga sł. dk. słowo dokonane sł. ndk. słowo niedokonane.

Rodzajów jest trzy, męzki, żeński, i nijaki. Męzki [...] Żeński [...] Nijaki [...].

Stopień wyższy rodzaju męzkiego, tań-sz-y [...] rodzaju żeńsk. tań-sz-a, i t. d. rodzaju nijak. tań-sz-e, i t. d.

Bez czego nie mogła bowiem nigdy dopiąć [młodzież litewska] tego, by, choć po kilkoletniém uczeniu się mówienia po polsku, iż tak rzekę, niekaleczyła wyrazów mowy polskiéy: iuż niewiadomością wydawania końcowych odmian imion: iuż niezgodą w rodzaiowaniu: iuż nieznaiomością dania różnicy rodzaiu męzkiego, żeńskiego i nijakiego.

Rodzajów w języku polskim mamy cztéry, to jest męzki np. człowiek, kamień; [rodzaj] żeński np. kobiéta, ławka; nijaki np. dziécię, pole; i obojętny tylko w liczbie mnogiéj używany np. konie, owce.

Gdy zaś wiele jest rzeczowników różnego rodzaju i liczby, natenczas jeżeli rzeczowniki są, żywotne ludzkie; wtedy przymiotnik zgadza się z rodzajem przedniejszym. Rodzaj męzki jest przedniejszy niż żeński, a żeński niż nijaki np. ojciec i matka dobrzy, siostra i dziecię dobre.

Daléj na różnicę odmian końcowych w skłońnikowaniu wpływa płeć istot żyjących np. człowiek, niewiasta, koń, klacz i istot nierozwiniętych, niedoskonałych np. dziecię, źrzebię. Którym płciom w grammatyce nadano nazwy: rodzaj męzki, żeński, nijaki.

Rzeczowniki zbiorowe i zgrubiałe nie są zgodne z naturą rodzaju żeńskiego.

Dwiemaset (w r. ż.) dwomaset (w r. m. nieosobowym i nijakim), inne setki jak w pierwszym wzorze.

Trzy są rodzaje Rzeczowników w liczbie pojedynczéj: męzki, żeński i nijaki.

Kiedy zamiast który mówimy rzeczownikowym krojem: któren, wtedy i Biernik l. poj. rodz. żeńs. powié się z końcówką rzeczownikową: którę zamiast: którą.

Rodzaj [...] żeń..

Nawiska krajów, państw, miast są bez wyjątku rodzaju żeńskiego.

Mamy w języku naszym trzy grammatyczne rodzaje, a te są: męski, żeński i nijaki, np. ojciec, matka, dziecię.

Dwa są rodzaje istot wedle płci: męski i żeński, ale są także istoty bezpłciowe, jakiemi są wszystkie rzeczy martwe, lub co do płci obojętne, — rodzaje też istotników są trzy: męski, żeński, oraz nijaki.

Końcówka na spółgłoski miękkie następujące: w’, ź dź, ć, przypada zwykle rodzajowi żeńskiemu (…). Żeński ma końcówkę samogłoskową a, i (…).

Po największéj części nie wymawiamy także ł w imiesłowie czasu przeszłego, a w XVI wieku nie pisali go także niektórzy pisarze, np. wpad(ł) [...], lecz dziś słusznie należą te imiesłowy tylko do wyrzutni mownéj, bo to ł zamilczane w rodzaju męskim, występuje znowu w rodzaju żeńskim i niejakim, tudzież w l. mnog. a zatém częściéj się wygłasza, niż zamilcza: wpadła, wpadło [...].

Skądinąd różnią się między sobą osoby, zwierzęta i rzeczy po względem rodzaju (genus). Trzy są rodzaje gramatyczne w języku naszym: męski (masculinum), żeński (femininum), i nijaki (neutrum).

W rodzaju męskim giną oba a, a k + j przechodzi według zasad głoskowni polskiéj najprzód na tj, potem na c, w rodzaju żeńskim przechodzi tym sposobem ka + jâ na ca.

[...] W osobach i zwiérzętach odróżniámy już samą formą wyrazu dwie płci; i obok tego są pewne formy wyrazów, któremi nie oznaczámy żádnéj płci, a poniewáż za analogiją rzeczowników oznaczających osoby i zwiérzęta poszły w swym składzie i rzeczowniki oznaczające rzeczy nieżywotne, przeto odróżniają badácze językowi w sanskrycie, greczyznie, łacinie itd., jako też w mowie słowiańskiej trzy rodzaje gramatyczne, a te są: męzki, żeński i nijaki. Polski język, jak i jinne słowiańskie, nie má dlá rodzaju męzkiego żádnéj końcówki, tylko na rodzáj żeński końcówkę a, na rodzáj nijaki końcówkę o, e [...].

[...] Nadto uwáżyć náleży, że w obudwu przykładach wyjętych s pieśni ludowéj jimiesłowy płynąci, myśląci odnoszą się do podmiotu osób żeńskich, są zatym z rodu swego rodzaju żeńskiego, i takiemi téż są formy ucięte myśląc, płynąc, gdyż w języku naszym formy pozbawione końcówki rodzaju żeńskiego zachowują swój rodzáj żeński [...].

Rodzajów jest trzy: męzki np. ten ojciec, syn, stół […]; żeński np. ta matka, córka, książka […]; nijaki np. to dziécię, wilczę, cacko […].

Jakie są istotniki rodzaju żeńskiego? a) Ze znaczenia: Żeńskiego rodzaju są istotniki, oznaczające niewiasty i zwierzęta płci żeńskiéj i wszelkie istoty, które sobie wyobrażamy w postaci lub z własnościami żeńskiemi […]. b) Z zakończenia. 1) Istotniki, kończące się na samogłoski a, i [...]. 2) Istotniki, zakończone na spółgłoski miękkie, szczególniéj oznaczające dobre i złe przymioty [...].

§. 97. Skądinąd różnią się między sobą osoby, zwierzęta i rzeczy, a zatém i rzeczowniki, po względem RODZAJU (genus). Trzy są rodzaje gramatyczne w języku naszym: MĘSKI (masculinum), ŻEŃSKI (femininum), i NIJAKI (neutrum).

Jednotliwy dotąd rodzaj "żywotny" rozpada się na rodzaj MĘSKI i ŻEŃSKI; rodzaj rzeczowy staje się przez to trzecim czyli (ani męskim ani żeńskim, więc) NIJAKIM rodzajem.

Rzeczowniki rodz. żeń. z zakończeniem samogłoskowem mają w ogóle w 4-ym przypadku liczby pojedyń. ę.

Masculinum, Femininum et Neutrum, domyślaj się genus triplex, aequalis formae et dignitatis, po polsku zas pierwsze dwa rodzaje męzki żeński dobrze oddano w tłumaczeniu, w trzecim zas Neutrum potwornie zbłądzono, jak żaden naród sławiański tego nie uczynił.

Pyt. Ileż mamy rodzajów w mowie polskiej? Odp. 4ry Męzki, żeński, średni i liczbowy, mnogo-ogółowy. (Inaczej zwany obojętnym).

Inny wyjątek stanowi również Biernik licz. pojed. na rodz. żeński od zaimka 3-éj osoby: on, ona, ono, który zamiast: ję jest: ją.

Польскія существительныя имѣютъ три рода: мужскій męzki, женскій żeński и средній nijaki. Родъ именъ существительныхъ познается по значенію предметовъ, или по окончанію именъ.

ЖЕНСКІЙ РОДЪ - RODZAJ ŻEŃSKI

§ 51. Rodzaj, liczba, przypadek. Dzisiejsza polszczyzna, jak wiadomo, rozróżnia w deklinacji trzy rodzaje: męski, żeński i nijaki; np. dobry syn, pierwsza córka, każde dziecko i t. p.

§ 157. Biernik l. p. rodz. żeń. zaimków dzierżawczych w dawnej polszczyźnie miał stale formy z zakończeniem ę: moję, twoję, swoję.

Podobnie w osobie 2 i 3-ej liczby podwój.; np, Jakośta rzekła, tako bądź; jakośta wy uczynile (r. żeń.).

Lecz rzeczowniki nieruchome, tj. nie posiadające dwóch różnych końcówek dla rodzaju męskiego i żeńskiego, nie potrzebują się zgadzać z podmiotem w rodzaju.

ę piszemy: w deklinacji: w I., IV., i V. przyp. l. pojed. rzecz. r.n. zak. na ę: ramię [...] w IV. przyp. l. p. rzecz. r. żeńskiego zakończonych na a, i: matkę [...]

W koniugacji: w 1-ej osobie l. pojed. niosę, biorę, piszę i t. p.; w formach imiesłowu czynnego przeszłego na rodzaj żeński i nijaki l. p.: żęła, żęło, ciągnęła, i l. mnogiej ciągnęli, cięli, żęły itp.

W II. p. l. p. i l. mn. rzecz. r. ż. na ja mają końcówki ji: tej kolonji i tych kolonji itd.

Polskie rzeczowniki mają trzy rodzaje: męski, żeński i nijaki. Męski rodzaj wskazuje wyraz ten, żeński ta, nijaki to. Są więc rzeczowniki: ojciec, kowal, koń, kogut, kamień, ogień rodzaju męskiego; rzeczowniki: matka, panna, pani, kura, jabłoń, woda, prawda rodzaju żeńskiego; rzeczowniki: dziecko, źrebię, pole, kłamstwo rodzaju nijakiego.

Odróżnianie męszczyzn od reszty świata czyli «zwirylizowanie» myślenia językowego odbija się i uzewnętrznia się także w różnych formach liczebników 2, 3, 4: dwaj, trzej, czterej..., dwuch, trzech, czterech..., dwa, trzy, cztery..., dwie, trzy, cztery.... Nie zapominajmy też, że «kto» jest rodzaju męskiego, a nawet wirylnego (masculinum virile). «Kto przyszedł?» «brat przyszedł», a może «siostra przyszła». Jest to więc w uogólnianiu form zwirylizowanie rodzaju żeńskiego.

Rodzaju żeńskiego są np. następujące rzeczowniki nieżywotne: sosna, grusza, śliwka, wierzba, łodyga [...].

Z nazw miast r. żeńsk. wyjątek stanowią: Brody—Brodów, rodz. męsk. (od rzeczown. bród—brodu = mielizna wpoprzek rzeki).

Mamy trzy rodzaje osób, zwierząt i rzeczy, a więc mamy i trzy rodzaje rzeczowników: męski: ten człowiek, ten koń, ten stół [...]; żeński: ta pani, ta jaskółka, ta ławka, [...]; nijaki: to dziecię, to źrebię, to zwierciadło [...].

Rodzaj męski, żeński i nijaki. Odmiana męskoosobowa i rzeczowa rzeczowników w liczbie mnogiej.

Rozróżniamy deklinację rzeczowników [...] Rodzaje: męski, żeński, nijaki. Odmiana męsko osobowa rzecz. (M. Anieli...) i rzeczowa w l. mn. (Anioły...)

Ze wszystkich różnic między Prusami Wschód niemi a Suwalszczyzną jedynie pruskie dva na rodzaj żeński mogło się wytworzyć później i nie objąć okolic zakordonowych nawet gdyby już były wtedy polskie [...].

[...] z żeńskich trafia się dråpχ' [...].

Według deklinacyj odmieniają się imiona, imiesłowy i zaimki; według konjugacyj — czasowniki. Głównych deklinacyj jest dwie: imienna i zaimkowa z 7 przypadkami, które nazywamy: mianownik (M.), wołacz (W.), biernik (B.), dopełniacz (D.), celownik (C.), narzędnik (N.), miejscownik (Ms.). Liczby oznaczamy: pojedyncza (l. poj). mnoga (l. mn.), podwójna (l. podw.); rodzaje: męski (r. m.), żeński (r. ż.), nijaki (r. n.).

Dla rodzaju żeńskiego [...].

Imiesłów czynny przeszły na -łъ (zwany imiesłowem drugim). § 80. Imiesłów ten tworzy się przez przybranie przyrostka -łъ na rodzaj męski, -ła na r. żeński, -ło na r. nijaki. Od najdawniejszych czasów formy te ukazają się tylko w mianowniku wszystkich trzech liczb. Tematem imiesłowu tego jest temat bezokolicznika we wszystkich czasownikach z wyjątkiem typów: mrzeć, mleć, gdzie imiesłów ma własną formę rdzenia z pierwotnem prasł. sonantycznem ṛ',l̥' [...].

[...] Rodzaj żeński: l. poj. M. bywszy, B. bywszę, D. bywsze, C. bywszy i t. d.

W języku portugalskim rozróżniamy dwa rodzaje: męski i żeński (masculino e feminino).

§ 35. Suf. -i, -y na rodzaj męski, -e na nijaki, i -a na żeński w deklinacji złożonej przymiotników i zaimków jest właściwie drugim członem złożenia, utworzonego z pierwotnego przymiotnika deklinacji imiennej i zaimka *ji, *je, *ja w znaczeniu rodzajnika, stojącego na drugiem miejscu, a nie na pierwszem, jak to jest np. w języku francuskim lub niemieckim: dobrъji = le bon, der gute.

Do deklinacji wchodzą formy, wyrażające przypadki (mianownik, wołacz, biernik, dopełniacz, celownik, narzędnik, miejscownik), z któremi też się wiążą cechy rodzaju (męskiego, żeńskiego, nijakiego) i liczby (pojedyńczej, mnogiej, podwójnej); [...].

Na r. ż. mamy formę jeż (stsł. jeże) właściwie biernikową, której używano jako mianownikowej: ryby morskie, jeż przechodzą Fl. Puł. 8, 8, wody, jeż na niebie są Fl. Puł. 148, 4, rozdzielił wody, jeżto były pod stworzenim BZ. Gen. 1, 7 [...].

Żeński, p. rodzaj.

Fakultatywności rodzimej terminologii gramatycznej położył tamę podręcznik polszczyzny O. Kopczyńskiego [...].

Declinatio — przypadkowanie, deklinacyja: genus masculinum — rodzaj męski, femininum — niewieści, żeński (t. 2), neutrum — nijaki, numerus singularis — liczba pojedyncza, pluralis — mnoga, dualis — podwójna (t. 1, przyp., s. 138).